5. KAHVERENGİ KURDUN KÜRKÜNDEKİ KAN LEKELERİ

🎧: Owey, Can You Hear Me Now?

🎧: Murat Yılmazyıldırım, Ben Sana Ölüyorum

Bazı kelimeleri, tohumum dünya topraklarında filizlendiğinden beri doğum lekesi gibi ruhumda taşıyordum.

Hiçbir zaman ruhumu okuyabilen biri olmamıştı.

Eve döndüğümüzde ılık bir duş almak için banyoya geçerken, o çoktan alkolün kollarına teslim olmuştu bile. Tam olarak ayılmış hissetmesem de kafam güzel de diyemezdim. Soğuk hava bana iyi gelmişti. Suyun altına girdiğim anda, bedenimde kalan son sarhoşluk emaresi de silindi ve bunun yerini içimi tükettiğini hissettiğim bir huzursuzluk aldı. Ilık suyun altında dikilirken düşüncelerin gaddar ellerinin zihnime dokunduğunu hissediyordum. Ellerimi soğuk duvara yasladım ve açık olan gözlerimin uzun kirpiklerine çarparak yüzüme akan suyun altında öylece durdum.

“Seni çok özlüyorum,” döküldü dudaklarımdan. Su, dudaklarımın arasından içeri sızdı, kelimelerim boğulmaya başladı. Gözlerimi yumdum. Ruhumun direği sızlıyordu. “Dayanamıyorum.”

Suyun bedenime dökülürken çıkardığı sesler, bir kitabın sayfalarının çevrilirken çıkardığı sese dönüştüğünde, anıların yeniden etrafımı sardığını hissettim. Bir takvim yaprağı gibi ânın içinde süzülerek geçmişe doğru düşmeye başladım.

Hatırlıyorum. Sırtımın duvar boyunca kaydığını, yere oturduğumu, dizlerimi göğsüme doğru çekişimi ve çıplak ayak parmaklarımın içeri doğru bükülüşünü… Islak saçlarım omuzlarımı örtüyordu. Altımda suyun altına girdiğim için sırılsıklam olmuş beyaz penye bir şort dışında çırılçıplaktım. Çıplak göğüs uçlarımın dizlerime yaptığı baskıyı hatırlıyorum. Kalbim acıyla çırpınıyordu, damarlarımda dolaşan kan değildi de asitti sanki ve beni eritiyordu. Aynaya baktığımda elim, ayağım, yüzüm, hepsi yerli yerindeydi. O hâlde eriyen içim miydi?

Pencereye vuran yağmur damlalarının sesini duyabiliyordum. “Kovan kovan balın olsun,” diye fısıldadım sesim çatlarken. “Bin çiçekli dalın olsun. Denizlerde salın olsun. Uyu…” Burnumu çektim. “Uyu yavrum ninni, uyu.”

Yavaşça ninniye uyan o küçük melodiyi mırıldanırken sesim bir enkazdan farksızdı. Hatırlıyorum. Göğsümde boşluk büyüyordu.

“Sepet sepet meyven olsun. Akarsular ömrün olsun… Saraylarda tahtın olsun. Uyu…” Artık ağlıyordum. “Uyu ninni, uyu bal gözlüm, ninni.”

Hatırlıyorum. O gece, babamın sesi zihnimdeydi; daima orada olacaktı.

“Uyu bal gözlüm, ninni.”

Bir insanın unutabileceği en son yüz, katilinin yüzüydü ama bir kız çocuğunun unutabileceği en son yüz, daima babasının yüzü olurdu. Babası tarafından öldürülen kız çocukları için durum aynı değildi. Bir insan hem katilini hem de babasını aynı anda nasıl unutamazdı ki? Tek bir şansın vardı ve sen tek bir şansı yere düşürüp kırmış, ikiye ayırmış, parçalamıştın. Bir parçası katiline, bir parçası babana aitti. Birleştirdiğin an aynı yüz oluşacaktı zihninde.

Babam ölerek, benim katilim olmuştu.

Annem ölerek, babamın elinde tuttuğu, namlusu alnıma dayalı duran silah…

Hatırlıyorum. Kimsesiz hissediyordum o gece. Kimsesiz bırakılmış hissediyordum. Yaralı avuçlarımın içinde tuttuğum donmuş bir kalp ve ışığı sönmüş bir ruh kalmıştı. Beni benimle yalnız bırakmışlardı.

“Uyu bal gözlüm, ninni,” dedim hıçkırıklarıma yenik düşerek.

Babamın yokluğuyla yüzleştiğimde, annemin yokluğunun rüzgârı saçlarımı uçuşturuyordu. Kapı zilinin çaldığını işitir gibi oldum ama sesler soluktu, sanki kulaklarımın etrafındaki her ses zayıf bir nabız gibi yavaş ve ölüme yakındı. Çenemi dizime bastırdım, gözümden akan yaş, diz kapağımı ıslattı ve çok küçükken düşüp büyük bir iz bıraktığım dizimdeki o küçük girintili çıkıntılı yara izinin girintilerini doldurdu.

“Lavin!” dedi biri ama bu sesi seçemeyecek kadar yorgun olan zihnim, kulaklarımı birkaç fazlalık kelime ile tıkamıştı.

Burnumu çektim. Sırtımdaki kemik, duvarın soğuğuyla sızlamaya başlamıştı.

“Aç şu kapıyı!”

Zile bir kez daha bastığında, artık sesler biraz daha belirgindi. Sanki biri elindeki kalemle etrafımda silikleşmiş her şeyin üstünden geçerek onları tekrar hayata döndürüyordu. O an, bu kişinin kim olduğunu anladım.

Kardelen.

Bakışlarım yavaşça dar koridora kaydı. Koridor karanlıktı. Yerde bir halı bile yoktu, fayans soğuktu.

Beni bu hâlde görmesini istemiyordum. İnsanların önünde hiçbir zaman şu an olduğum kişi olmamıştım. Babamın ve annemin paramparça olmuş cesetlerini gömdükleri toprağa bakarken bile ruhsuz olan ifadem, zamanla tamamen silinmiş ve yerini daha da yankılı bir boşluğa terk etmişti.

Aslında her şey o gün başlamıştı. Tanınmaz hâle gelen bedenlerini toprağın altına yerleştirip, üstlerini yine o toprakla örttükleri gün. Ben o gün, tüm insani tepkilerimi de onlarla birlikte o toprağın altına bırakmıştım ve üstüne toprak atılırken öylece izlemiştim.

Kardelen bir şeyler söylüyordu ama zihnim burada değildi. Burası boşluktu, ben bu boşlukta asılı duran o bedendim ve algılarımı bu boşlukta büyüyen her sese kapatmıştım. Kapı aniden açıldığında, Kardelen’in koyu renk dalgalı saçları gözlerimin önüne döküldü. Büyük bir hızla başını bana doğru çevirdiğinde, dolgun dudakları aralanmış duruyordu ve iri kahverengi gözlerinin içinde endişenin dikenli dalları büyümüş, kirpiklerine tıpkı bir sarmaşık gibi dolanmıştı.

“Aptal!” dedi dehşet içinde bana doğru koşarken. Kolundaki çanta kayarak yere düştü, Kardelen, bunu umursamadı. Banyonun kapısı açıktı, içeriden sızan su yavaşça koridora doğru yayılmış, küçük bir yol çizerek ilerlemeye başlamıştı.

Kot pantolonunun dizleri koridorun zemini boyunca kaydı, Kardelen yerde emekleyerek bana geldi ve beni sertçe kollarının arasına çekerken, “Aptal!” diye bağırdı. “Çok korktum, çok endişelendim, aptal!”

Dizlerim ikimizin arasında kalmıştı, yüzüm onun saçlarının arasına yerleşmişti ve bakışlarım boş, dingin ve umursamazdı. Şu an gözlerime çizdiğim bu umursamazlığı, ruhuma ve kalbime de pay edebilmek istiyordum.

Bu mümkün değildi.

“Dayanamıyorum,” diye fısıldadığımda gerildiğini hissettim ama beni bırakmadı. Bana daha sıkı sarıldı. “Onları çok özlüyorum.”

“Dayanabilirsin,” derken sesi titriyordu. Dudaklarını ıslak saçlarımın üstüne bastırıp saçlarımı koklayarak öptü. Onun kokusunu seviyordum, ıslak yaprak gibi kokuyordu. Sanki sonbahar yağmurları onun can vermek üzere olan, yeşilden sarıya doğru kavisler çizmeye başlamış yaprağını ıslatmıştı. “Bu mümkün, dayanabilirsin. Sen dayanamazsan hiç kimse dayanamaz. Sen çok güçlüsün, sana imreniyorum, biliyorsun… Biliyorsun, değil mi? Biliyorsun!”

Burnumu çekerek, “Dayanamıyorum,” diye fısıldadığımı hatırlıyorum, sesim o kadar kısıktı ki, onun duyuyor olması bile mucizeydi. Sanki ben, oturmuş, kendime sarılmıştım ve kendimle konuşuyordum. Kendime derdimi anlatmaya çalışıyordum.

Dayanamıyordum.

“Dayanamadığın zamanlarda beni düşünüp, benim için dayan!” dedi aniden benden ayrılıp yüzümü avuçlarının arasına alarak. Tam gözlerimin içine baktı. İri gözlerinde kendi yansımamı görüyordum. Ona baktığımda, renkli bir tarafımı görüyordum.

Ben hep beyazdım. Ölüydüm ve canlıydım. Yaşamdım ve ölümdüm.

Kardelen, benim aksime tüm renkleri içine almış bir ebru sanatı gibiydi. Ona bakınca toprağın altına bıraktığım renklerimi görüyordum.

“Ben buradayım!” dedi kaşlarını çatarak. “Dayanamadığın zamanlarda her zaman buradayım!”

“Dayanamadığım zamanlarda,” dedim ona dikkatle bakarak. Gözlerimden yaşlar benden izinsiz kayıyor, Kardelen’in avuçlarını ıslatıyordu. Avuçları bile ıslak yaprak kokan Kardelen, bana genişçe gülümseyerek başını olumlu anlamda salladı.

“Hadi gel, seni giydireyim,” diye fısıldadı gülümsemesi yavaşça solup, yerini anaç bir tebessüme bırakırken.

Geçmiş, damarın reddettiği bir kan gibi beni şu âna savurduğunda, o artık yanımda değildi.

“Dayanamıyorum,” diye fısıldadım sırtımı duvara dönüp, çıplak bedenimi ıslatan suya aldırış etmeden duvar boyunca kayıp yere otururken. “Dayanamıyorum, üstelik sen de yoksun şimdi.”

Burnumu çekerken su genzimi yaktı, ağlamak için bahaneden sayabilir miydim bunu? Olmazdı. Dişlerimi sıkarak, “Dayanamıyorum,” diye fısıldadım. “Üstelik çok da özledim seni.”

💫

Sanki dünya gözlerimin önünde parçalanıyordu ama bana bir şey olmuyordu. En zoru da bu yıkımı izlemekti. Bir süre yumuşak yatağın içinde, gözlerim tavanda öylece uzandım. Güneş ışığı, ince bir sütun çizerek içeri sızmış, karnımın üstüne kadar çektiğim çarşafın üzerinden geçerek karşıdaki elbise dolabına kadar uzanmıştı. O güneş ışığından sütunun etrafında küçük toz parçaları uçuşuyordu.

Uyuyamıyordum. Yine.

Dış kapının açıldığını, ardından da Kartal’ın, “Senin burada ne işin var?” dediğini duydum. Sesi, içeride uyuyup uyumadığımı zerre umursamıyor gibi gür, şiddetliydi. Gerçi muhtemelen uyumadığımı biliyordu.

Gözlerim kapalı kapıya uzandı. Yerimden kalkmadan sesleri dinlemeye başladım.

“Bir yanlış yapmaman için buradayım,” dedi tok bir ses.

“Merhabadan önce bunu söyleyerek dürüst bir giriş yaptığın için sana minnettar mı olmalıyım?” Kartal’ın sesi gergindi, onu göremesem de, şu an karşısındaki adama saldıracak gibi baktığına emindim.

“Sen de bana hoş geldin demeden önce burada ne işin var diyerek gün geçtikçe daha da kibar bir adam hâline geldiğini ispatladın,” dedi aynı ses. “Beni içeri davet etmeyecek misin?”

Yavaşça yattığım yerden doğrulup çatık kaşlarla konuşmalarını dinlemeye devam ettim. Aralarında soğuk bir rüzgârın estiğini, yaşanan küçük sessizlikten anlayabilmek mümkündü.

“Davet etmesem bile içeri girmenin bir yolunu bulursun, öyle değil mi Yunus?”

“Evet,” dedi o sesin sahibi. “Beni tanımana sevindim.”

“Bak ben aynısını söyleyemeyeceğim işte. Gir içeri.”

Üstümdeki çarşafı bir kenara ittikten sonra çıplak ayaklarım ahşap zeminle buluştu. Evimin soğuk fayanslarının aksine, bu evin ahşap zemini sıcacıktı. Yavaşça gerinip, başımı sağa sola yatırdıktan sonra komodinin üstünde duran sigara paketine uzandım. Çakmak da hemen yanında duruyordu. Sigarayı dudaklarımın arasına sabitledikten sonra çakmak ile sigaranın ucunu tutuşturdum.

Bol, yuvarlak yaka beyaz bir tişört giymiştim ve altımda gri bir tayt vardı. Saçlarımı taramadan, ıslak bir şekilde yattığım için açık renk saçlarım tıpkı kafamda tüp patlamış gibi duruyordu. Yaktığım sigaradan derin bir nefesi ciğerlerime çektim. Sigaradan iki duman daha aldıktan sonra uzayan külü silkmek için ayağa kalktım ve odanın penceresini açıp sigaranın külünü aşağı silktim.

İçeride kimin olduğunu bilmiyordum, ilgilendiğim de söylenilemezdi. Omzumu pencerenin pervazına yaslamış, sabahın ayazı yüzümü yakarken öylece sokağı izleyerek sigaramı içiyordum.

Odanın kapısı aniden açıldığında, öyle hızlı o tarafa doğru döndüm ki, elimde bir bıçak olsa hiç düşünmeden kapının olduğu yöne fırlatabilirdim. Kartal bir an duraksadı, o an onunla göz göze geldiğimiz andı. Üstünde siyah bir sporcu atleti, altında dizleri beyaz ve eski duran buz mavisi bir kot vardı. Saçları dağınık, gözlerinin altı çökmüş vaziyetteydi ama yine de duruşu bana Kardelen’i hatırlattığı için iyi göründüğünü düşünüyordum.

“Sakin ol,” dedi tek kaşını kaldırarak. “Topraklarına düşman ayak basmış bir komutan gibi bakıyorsun.”

“Senin kapı çalma âdetin yok mudur?” diye sordum ona ters ters bakarken. “Beni uygunsuz bir şekilde de yakalayabilirdin, biliyorsun değil mi, Doktor? Sınır koymayı bilmiyorsun herhâlde?”

Eli hâlâ kapının kulpundaydı, kapının kulpuna uyguladığı kuvvet yüzünden dirseğine kadar uzanan damarı belirginleşmişti. Bir süre cevap vermeden öylece yüzüme baktı, bakışlarındaki düzlükte koşmaya başlasam saatler sonunda yine aynı noktaya varırmışım gibi hissediyordum.

“Dalgınlığıma geldi, kusura bakma. Hem abartma. Ne çıplaksın ne de başka bir şey yaparken yakaladım seni.”

“Başka bir şey derken?”

Gözlerini yüzüme dikip, “Ne bileyim, mastürbasyon falan,” deyince yüzüme yayılan tiksintiyi gizleyemedim.

“Dangalak mısın sen?”

“Ağzına bu tür kelimeler hiç yakışıyor mu?” diye sorarken gergin görünse de sesinde alay vardı.

“Bir daha öyle dan diye odama girme sakın,” diyerek sigarayı aşağıya fırlattım ve bedenimi ona doğru çevirdim. “Kim geldi?”

“Bana emir kiplerinin havada uçuştuğu cümleler kurma,” dediğinde sesine bulaşan ciddiyet tek kaşımı kaldırmama neden oldu. “Bir arkadaşım geldi.”

Kartal’ın cümlesinin tamamlanmasıyla, arkasında başka bir bedenin belirmesi bir oldu. Elaya yakın kahverengi gözlerin sahibinin sert yüz hatları vardı. Saçları yoğundu, Kartal’dan daha beyaz bir tene sahipti. Onda ilk dikkat çeken şey soluk boşluğundaki minyatür bıçak dövmesiydi. Dövmeyi görmemle, bu adamın mezarlıkta gördüğüm, elini Kartal’ın omzundan bir an bile ayırmayan o adam olduğunu hatırladım. Gözlerini doğrudan gözlerime dikip, “Merhaba,” dedi mesafeli bir sesle.

Adama düz düz bakıp, “Merhaba,” dedim.

“Bu herifin maşası sen misin?”

“Pardon?” Kaşlarım sertçe çatıldı, gözlerimde yargılayıcı bir ifadeyle Kartal’a baktım ama Kartal öyle düz bakıyordu ki, aradığım cevabı onun yüzünün sınırlarında da bulamadım.

“Maşası.” Adının Yunus olduğunu duyduğum adam odaya girince bakışlarım tekrar ona çevrildi. Hemen hemen Kartal ile aynı boylardaydı, fiziken Kartal’dan daha inceydi ama ince olmasına rağmen vücudu kasla çevriliydi.

“Ateşin içinden istediği her şeyi çekil alabilmek için seni ateşe sokup duracak. Bu seni onun maşası yapmaz mıydı?”

Kartal, dişlerini sıkınca belirginleşen elmacık kemiklerinin altında oluşan çukurlarda siyah gölgeler büyüdü. Sabrın bünyeme acilen yerleşmesi gerekiyordu yoksa cinnete bir adım kalmıştı.

“Ben kimsenin maşası değilim,” dedim. “Olmaya da hiç niyetim yok.”

Yunus gözlerini kısıp, kaşlarını kaldırarak alay ve biraz sorguyla bana baktı. Daha sonra o alay, yerini bir ölüden daha cansız bakan gözlere bıraktı. “Kartal,” dedi ölümü hatırlatan gözleri bende saplı dururken. “Bu kızla başa çıkabileceğine emin misin lan salak?”

Kartal’ın gerginliği odanın atmosferini değiştirmişti. “Benim başa çıkamayacağım kadın yok,” dedi ama sesinde rahat olmadığını ortaya koyan bir şeyler vardı.

Gözlerimi devirdiğimde Yunus’un gözleri hâlâ bende asılı duruyordu. Ona soru işaretleriyle ters ters baktığımda, tek kaşını havaya kaldırdı ve “Neye bulaştığının farkında mısın?” diye sordu, sorusu bir anlığına bakışlarımın alıklaşmasına neden oldu. “Seni nasıl bir şeyin içine sürüklemek üzere olduğunun farkında değilsin, değil mi?”

Kartal, “Kes şunu,” dese de Yunus susacağa benzemiyordu. Gözlerini gözlerime dikip, beni caydırmak ister gibi uzun uzun bana baktı ama kararlı bakışlarımdan tek bir an bile taviz vermediğim için şaşkınlığın yavaşça bedenine yerleştiğini gördüm.

“Gözlerimin içine meydan okur gibi baktığına göre, senin iyiliğin için seni uyardığımı anlamıyorsun ya da anlasan da umursamıyorsun.”

“Beni tanıyor musun da iyiliğimi isteyesin?” diye sorduğumda, Yunus’un dudaklarında yamuk bir tebessüm belirdi.

“Sen benim biricik kız kardeşimin kız kardeşi değil misin?” diye sordu ve bu soru kalbimi neredeyse durdurdu. “Nasıl senin kötülüğünü isterim?”

Damarlarımdaki kan çekilmiş gibi yeni tanıdığım bu adamın gözlerinin içine donuk hâlde bakakaldım.

“Bak,” diyerek yeniden söze girip tüm duyguları sonraya erteledi. “Cesur görünüyorsun, lafım yok, buna eyvallah ama neye bulaştığının farkına varman gerek.” İşaret parmağıyla Kartal’ı gösterirken ciddiydi. “Bu adamın nasıl bir adam olduğunu benden iyi kimse bilemez. Neler yapabileceğini bilmiyorsun. Siz, hiçbiriniz şu an bu herifin kafasında dönen dolapları bilmiyorsunuz. Bu ibnenin kafasında öyle büyük planlar var ki, kendini yakmayı geçtim, yanındakini de yakar ve yanındakinin yanması onun zerre umurunda olmaz. Şu an düşündüğü tek şey intikam.”

“Güzel,” dedim Yunus’un hiç beklemediği bir şekilde. Kollarımı göğsümün üzerinde bağladım. “O zaman gerçekten olmam gereken yerde, olmam gereken kişiyle, olmam gereken şeyin içindeyim. Çünkü ben de intikam istiyorum.”

Yunus’un uğultulu bakışlarına maruz kaldığım sırada yüzümdeki ifade bomboştu. Yunus, gözlerimin içine bakarken gözlerimin arkasına sakladıklarımı değil, benim ona sunduğum kadarını görebiliyordu ama bundan bile bir şeyler çıkarabilecek biri olduğunu anlamıştım.

“Peki,” dedi Yunus hiç beklemediğim bir anda. “Ben de varım.”

Kartal, “Eyvallah ama buna gerek yok,” dedi sabit bir sesle. “Çomak sokma, yeterli.”

“Çomağına da sokarım sana da sokarım, Kartal. Tek başına mı bırakayım seni savaş meydanında amına koyayım?” Yunus’un öfkeyle sorduğu sorunun ardından verdiği sert nefes, Kartal’ın bu yaklaşımının onu çıldırttığının yazılı bir metni gibiydi.

“Tek başıma da halledebilirim ama gördüğün gibi şu an tek değilim,” dedi Kartal, altın rengi gözleri bana çevrildi. “O benimle.”

Ben onunlaydım. Bu doğruydu. Gözlerim gözlerine tutundu, sadece birbirimize baktık. Yunus hiçbir şey söylememişti, yaşanan sessizlikten anladığım kadarıyla o da bunu kabullenmişti. Kabullenmek intihar gibiydi; bir eylemi sonsuza dek durdurabilmek, bir kalbin atışını sonlandırabilmek, akan kanı kurutabilmek gibiydi. Bunu biliyordum çünkü ben de kabullenmiştim.

Kabullenmek, istemek değil, zorunda bırakılmaktı. Kendini istemek zorunda bırakmak…

İkisi odadan çıktığında kendimle baş başa kaldım. Bir sigara daha içtim ve daha sonra elbise dolabının kapağını açıp beyaz boğazlı bir badi ve lacivert bir kot çıkarıp üstüme geçirdim. Dudaklarımın etrafında çatlaklar vardı, göz altlarım da uykusuz geçirdiğim geceleri ele veriyordu. Gözlerimin altını hafifçe kapatıp, dudaklarıma renksiz bir nemlendirici sürdükten sonra daha ayık bir ifadeye sahip olabilmek için kirpiklerime rimel dokundurdum. Dişlerimi fırçalamak için lavaboya girdiğimde salondaki sessizlik tüm eve yayılıyordu.

İşlerimi halledip salona geçtim. Kartal bu kez alkol almıyordu, hatta bu onu ilk kez içki dışında bir şey içerken görüşümdü. Elindeki siyah kupanın içinde sıcak çay vardı, çayın kokusunu alabiliyordum. Pencerenin pervazına kalçasını yaslamış, kapalı camdan dışarıyı izliyordu. Üstündeki sporcu atletini çıkartmış, buz mavisi kotunun yerine de siyah bir kot giymişti ve ayaklarında çorap yoktu.

“Arkadaşın nerede?” diye sorduğum anda varlığımın farkına varan Kartal, bakışlarını omzunun üstünden yavaşça bana kaydırdı.

“Çıktı. O böyledir, bir var olur, bir yok olur.”

“Hayalet gibi mi?”

“Evet, bir hayalet gibi.”

“Bir hayalete benzediği kesinlikle doğru,” dedim. “Çünkü onu daha önce fotoğraflarda gördüğümü de hatırlamıyorum.”

“Fotoğraf çekilmeyi uzun zaman önce bıraktı,” dedi Kartal sadece.

Gözlerindeki koyu halkalara ve gözlerine sinen yorgunluğa dikkat kesildim. Başta ona soru sormak istemiyordum, özel alanına girmek doğru gelmiyordu ama sonunda dayanamadım ve “Ne zamandan beri uyumuyorsun?” diye sordum yavaşça.

Kartal’ın cevap vermeyeceğini biliyor gibiydim. Ön planda olmayı seven biri gibi görünse de kendi hakkında konuşmamayı tercih ettiği çok belliydi. Herkesin maskeleri vardı. Kartal’ın da öyle. Acı, girdiği atölyede kendine hep yeni bir maske yapardı.

Cevap vermeyeceğini anladım ama yine de bir soru daha sormak için dudaklarımı araladım.

“En son ne zaman uyudun?”

Gözlerini gözlerime sabitleyip, “Sen en son ne zaman uyuduysan, o zaman,” dedi. O an, sadece o an için, onun elinde bir bıçak olduğunu ve o bıçağı tam gözlerimin içine bakarak kalbime sapladığını düşündüm.

Onun ölümünü kabullenen bizdik, uykularımız değildi.

“Anladım.”

“Gerçekten anladın mı?”

“Evet,” dedim. “Anladım.”

“Güzel.”

Kendi kendimize bile yalan söyleyen insanlardık belki de. Sanki bazı yalanları çevremize değil, kendimize de söylüyorduk ve işin acı yanı, bu yalana inanıp gerçeği bulandırıyorduk.

Bir müddet onu değil, hemen arkasındaki pencerenin camından gözyaşı gibi inen yağmur damlalarını izledim. Kartal’ın bakışları tam yüzümün ortasındaydı. Eskiden mutlu olduğumuz tüm anlar, kaybın ardından üzerimize yıkılıp bizi ezmek, tozumuzu dumana çevirmek zorunda mıydı? Camdan akan bir yağmur damlası sanki bana bu soruyu yöneltiyordu. Güldüğümüz her an, bir diğer ânın sancısı olmak zorunda mıydı?

Bir an bakışlarım onun gözlerine tutundu. Ona Alyeska demiştim, ona baktığımda gerçekten bunu görüyordum. Sanki bir kurttu, deniz onun cesedini acımasızca kayalıklara çarpmıştı ve gür tüylerinin arasından akan koyu renk kan denizi bile kendi rengine boyamıştı. Bir yara nasıl olurdu da böyle bir kalkan yaratabilirdi?

“Gidelim,” dedi Kartal pencere pervazından ayrılıp salonun diğer ucuna yürürken. “Bir kazak giyip geliyorum.”

O gittiğinde hâlâ aynı yerde duruyordum. Düşünceler kafamın içini ateşe vermişti. Önümde iki seçenek vardı. Ya kalıp savaşa dahil olacaktım ya da her şeyi geride bırakıp bu acıyla yaşamaya alışacaktım. İntiharın satırları zihnimde yazılıyordu, yaşamın o zayıf nabzını duyuyordum. Artık saklanmak değil, saklandıkları duvarları başlarına yıkmak istiyordum. Her şeyini kaybetmiş bir insanı başka bir kayıpla korkutamazdınız, benim artık kaybedecek bir şeyim kalmamıştı.

Koridora çıktığımda, “Telefonunu unutma,” diye seslendi Kartal kendi odasından. “Mutfakta, şarja takmıştım. Merak etme, karıştırmadım.”

“Kendim takardım,” diye söylenerek mutfağa girdim. Mutfakta, balkonun camdan kapısında bile kayıp zemine akan yağmur damlalarını görünce, dışarıda çok şiddetli bir yağmur yağdığını anladım. Telefonum tezgâhın üzerinde şarj oluyordu, ekrana parmağımı bastığımda hiç bildirim görmeyeceğimi biliyordum. Öyle de oldu. Cevapsız çağrı veya mesaj yoktu. Birkaç gün içinde operatörümden ya da herhangi bir reklam şirketinden mutlaka mesaj gelirdi ama beklediğim insandan gelmezdi.

Ekran kilidini kaldırıp bir süredir girmediğim WhatsApp uygulamasına tıkladığımda, son konuştuğum kişinin o olduğunu görmek, olduğum yerde ayaklarımdan zemine çivi gibi çakıldığımı hissettirmişti.

Aldebaran Yıldızım: CANIM BAL!

Aldebaran Yıldızım: İşin bitti mi? İş nasıldı? SANA SALÇA OLAN BİR ANDAVAL OLDUYSA SÖYLE, GİDİP MEKÂNINI BASAYIM İCABINDA.

Lavin: Asıl sen neden bu saatte uyanıksın bakayım?

Aldebaran Yıldızım: Gece ne giyeceğimi seçmeye çalışıyordum Canım Bal

Lavin: Yalan atma, rahatça uyuyabilmek için eve dönmemi bekliyordun, değil mi?

Aldebaran Yıldızım: SANA NE BE

Aldebaran Yıldızım: Sen benim sorularıma cevap ver önce

Aldebaran Yıldızım: Canını sıkan bir hırto falan oldu mu? Başımı belaya sokmaktan korkuyorsan bil ki YAR BEN BELANIN TA KENDİSİYİM

Lavin: Merak etme, her şey yolundaydı…

Lavin: Kesin uykusuzluktan mahvoldun şu an. Çalıştığım geceler beni beklemek zorunda değilsin, Aldebaran.

Aldebaran Yıldızım: Seni tüm evrenlerde daima bekleyeceğimi bilmiyormuşsun gibi.

Aldebaran Yıldızım: Lütfen bir şeyler yemeden uyuma

Aldebaran Yıldızım: Kapının altından soğuk hava giriyor, oraya da bez gibi bir şey sıkıştır

Aldebaran Yıldızım: Öğlen sonu eve uğradım, anahtarı yine aynı yere bıraktım merak etme hehehehe.

Aldebaran Yıldızım: Buzdolabına yemek bıraktım, hepsini yemezsen ben de senin kafanın etini yerim ok?

Aldebaran Yıldızım: Hatta şimdi yemeği yiyip bana boş kalan tencerenin fotoğrafını atmazsan uyumayı düşünmüyorum, teşekkürler…

Lavin: Söz yiyeceğim, hadi doğru uyumaya. Akşam çok geç kalma, geç kalırsan beni hiçbir kuvvet evden dışarı çıkaramaz haberin olsun.

Aldebaran Yıldızım: Sen beni beklersin de ben hiç gelmez miyim Canım Bal?

Aldebaran Yıldızım: Bak, uyudum bile!

Aldebaran Yıldızım: Seni sonsuz kez seviyorum. Uçsuz bucaksız seviyorum!

Aldebaran Yıldızım: İyi geceler!

Lavin: Ben de seni sonsuz kez, uçsuz bucaksız seviyorum Aldebaran.

Lavin: İyi geceler.

Aldebaran Yıldızım: Son mesajı atan kişi olmayı seviyorum, o yüzden buna cevap verme

Aldebaran Yıldızım: Uçsuz bucaksız, sonsuza kadar ve sonsuzluktayken de. <3

Telefonu tezgâha bırakırken, kalbimi de telefonla birlikte bu soğuk tezgâha bırakmış gibi hissettim. Keşke, dedim. Keşke geç kalsaydın. Keşke o akşam evde kalsaydık.

“Hadi,” dedi tok bir ses. Yavaşça ona doğru döndüm. Gri bir kazak giymişti. Deri ceketini sol koluna geçirirken, “Ne oldu?” diye sordu tek kaşını kaldırarak.

“Bir şey olmadı.”

“Yüzün kireç gibi,” dedi gözlerini üzerimden çekip, arka cebine anahtarları sıkıştırırken.

“Hiç. Bir şey soracağım. Dün gece kaçar gibi çıktık mekândan. Ne diyeceğiz?”

“Kimseye bir açıklama yapmak zorunda değiliz,” dedi sadece, sonrasında konuyu mühürledi ve evden çıktık. Araç trafiğe karıştığında duyduğum tek şey yağmurun tavana vururken çıkardığı seslerdi. Dans akademisinin olduğu sahil yolunda ilerlerken, “Şu Emir denen şişme herifle yüz göz olma,” dedi Kartal gözlerini yoldan ayırmadan. “Yılışık birine benziyor. Bir de onunla uğraştırma beni.”

Bakışlarımı ön camdan ayırmadım. Soluk renkteki gökyüzünün, yeryüzüne düşürdüğü yağmur damlalarının camın yüzeyinden kayarak aşağı doğru akışını izledim. Silecekler birkaç kez daha yağmur damlalarının üzerinden geçerek onları etrafa dağıttı.

“Beni duyuyor musun sen?”

“Sağır değilim,” dedim düz bir sesle. “Kimseyle yüz göz olmuyorum.”

“Ben uyarımı yapayım da.” Kartal, uzun ve kemikli parmaklarıyla direksiyonu daha sert kavradı. “Gerisi sana kalmış.”

“Gerisi bana kalmışsa akıl vermene de gerek yok demektir.” Yüzümü buruşturdum. “Bir şeyi yalnızca bir kez söylemek istediğini dile getirip, aynı şeyi kırk kez söyleyerek kendinle çelişiyorsun.”

“Her söylediğime verecek bir cevabın var, değil mi?” diye sordu Kartal, direksiyonu yavaşça kırıp park alanına girerken. Keskin gözleri dikiz aynasından arkayı kontrol etti.

Cevap vermedim.

“Cevabın kalmadı mı?”

“Canım cevap vermek istemedi.”

Kartal’ın bakışları omzunun üstünden bana kaydı. Ona bakmadım. Bakışlarımı yavaşça kaldırıp bahçedeki kalabalıkla yüzleşince midemdeki bulantı tekrar açığa çıktı. Bir şekilde insanların iki ayağının üzerinde, adlarına yakışır şekilde yürüyebiliyor olması, bir tuvalet köşesinde yerde sürünerek ölen dostumun uğradığı haksızlığı yüzüme çarpıyordu.

Kardelen, yaralı bir hayvan, çaresiz bir av gibi ölmüştü.

Yerde. Sürünerek.

Dişlerimi sıkarak emniyet kemerini çözdüm ve tek bir an Kartal’a bakmadan arabadan inip kapıyı çarparak kapattım. Kapıyı çarpmamın etkisiyle bahçedeki çoğu gözün bana çevrildiğini hissettim. Burnu havada, günlük sıkıntıları büyük problem hâline getirmiş biri olduğumu düşünüyor olmalıydılar. Kalbimi iki duvarın arasına koyduğumu ve duvarların gitgide birbirine yaklaşıp, arasında kalan kalbimi yavaşça ezdiğini bilen yoktu. Onlara sanki bu ölümden onlar sorumluymuş gibi baktığım sırada Kartal yanıma geldi.

Bir an ikimiz de aracın çaprazında öylece yan yana dikildik. İkimizin de boş bakışları bu sürünün üzerinde dolaştı. Yavru ceylanı parçalayan bir çakal sürüsünü izleyen kurtlara benziyorduk. Sanki o yavru ceylanı ormanın derinliklerinde henüz bir bebekken bulmuş, ikimiz büyütmüştük. Yırtıcı doğamızdan sakındığımız o ceylanı bir gün bu sürünün içindeki bir çakal katletmişti.

Bu affedilemezdi.

“Bakışların çok keskin. Yumuşat,” diye fısıldadı Kartal yavaşça kafasını eğerek. Sıcak nefesi saç diplerime yayıldı.

“Sen yumuşatabiliyor musun?”

“Benim mizacım böyle. Sorun olmaz.” Derin bir nefes aldı. “Onlara yamyam gibi bakmayı kes.”

Kafamı kaldırdığım an Kartal ile yüz yüze geldik. “Benim de mizacım böyle.”

Kartal kafasını eğmiş, bana üstten üstten öylece bakarken çevremizdeki gözlerin rahatsız edici okları tenimde dolaşıyordu. Dişlerini sıktı, yüzünde oluşan gölgeli çukurlar dikkatimi çekmiş olsa da bakışlarımı onun gözlerinden ayırmadım. Ondan bir cevap bekledim, o cevap gelmedi.

“Gençler!” Bu ses, birbirimize dikilmiş bakışlarımızın odağını dağıttı ve sesin geldiği yöne baktım. Emir, kolu ile beli arasına sıkıştırdığı kitabı sıkıca kavrayarak, “Günaydın,” dedi. “Akşam nereye kayboldunuz?”

“Ve beklenen soru,” diye fısıldadım Kartal’a doğru. Ardından bakışlarımı Emir’e çevirdim. “Başım çok şiddetli ağrıyordu, haber veremedik, kusura bakma.”

“Sıkıntı sıfır,” dedi Emir boşta duran eliyle açık renk saçlarını karıştırarak. “Zaten benim kayışlar kopmuştu, gözümü açtığımda odamdaydım, nasıl oldu inan hatırlamıyorum.”

Arkadan biri kitabıyla Emir’in kafasına vurduğunda, Emir ağır bir küfrü dilinin ucunda yuvarlayarak arkasına baktı. Arkasındaki kişi, Emir’in heybetli vücudu yüzünden görünmüyordu. “Lan cüce, ne vuruyorsun?”

“O kadar içersen tabii hiçbir şey hatırlamazsın, ayı,” dedi tanıdık gelen ses. “Güya vişne suyu içecekti…”

“Berra, sabah sabah ötme kuş gibi.”

Berra, Emir’i iterek önümüze geçti. Sıkıca bağlayıp atkuyruğu şeklini verdiği saçları, onun küçük yüzünü tamamen germiş, ortaya çıkarmıştı. Kocaman gözlerle bana bakıp, “N’aber?” dedi genişçe gülümseyerek.

“İyi,” dedim. Hemen samimiyet kurulmasından hoşlanmıyordum. Aslında sorun bu değildi, samimiyet umurumda olan şey değildi, tek sorun aşamadığım o duvarı bana aştıran kişi artık yoktu ve ben izlemem gereken yolun haritasını kaybetmiş gibi hissediyordum.

Berra derin bir nefes alarak, “İrem aradı, trafik yüzünden geç kalacakmış, Ceyda kafeteryada, hadi gelin bir şeyler yiyelim,” dedi.

Bu daveti geri çevirmek isteyen yanım, Kartal’ın işine geleceğini bilen yanımla anlık bakıştı. Sessiz kalarak kararı Kartal’a bırakmayı tercih ettim.

Kelimelerimin dürüstlüğü her zaman silahımdı, şimdi benden dürüst olmamam istenerek silahım elimden alınmıştı ve ben silahsız şekilde savaş meydanına atılmıştım. Sessiz kalmak dürüstlük değildi, sessiz kalmam bile bana bunu hatırlatıp ruhumu zincirliyordu. Kartal’ın sessiz onayıyla birlikte okulun içine, oradan da en üst kata, terastaki kafeteryaya geçtik. İrem’in birazdan bize katılacağını biliyordum, bu arkadaş grubuna girebilmenin kolay olmayacağını düşünen tarafım artık sessizdi çünkü tam olarak bu arkadaş grubunun oturduğu masada oturuyordum. Evet, henüz onlardan biri değildik ama olacağımızı da biliyordum. İstemesem de.

İrem’in Kartal’dan etkilendiğini görebiliyordum. Bu kadar kolay olması beni şaşırtsa da bunu yadırgamamam gerektiğini anlamıştım. Nasıl erkeklerin çapkını varsa, kadınların da çapkını olduğunu biliyordum; hiçbir şey tek bir cinse özgü değildi. Bazı kadınlar ne kadar çapkın olursa, o kadar da kendini tehlikeden korumayı biliyordu ama İrem’in kendini korumayı bilen biri olduğunu düşünmüyordum. Ateşe uçan biri gibiydi. O daha çok hemen teslim olup, kendini o kişiye adayacak türden bir kadına benziyordu. Bunun bir sakıncası yoktu ama tehlikesi çoktu.

Önüme koyulan espressonun durgun yüzeyini izlerken çevremde dönen uğultulu muhabbetin odağında ya da içinde değildim. Katılmıyordum. Bir çakmak sesi duydum, her nedense tüm gürültünün içinde zihnimin o yöne devrilmesine neden olan ses, o çakmağın sesiydi. Alevin uğuldayarak yukarı çıkışı ve bir sigaranın ucunu ateşe verişinin o uğultulu sesini dinlerken bakışlarım o yöne kaydı. Kartal’ın elinde duran çakmağa baktım. Ucundaki ateş hâlâ yanıyordu.

Kartal, sigarasını dudaklarının arasında tutmuş, sigaranın ucunu ateşe dayamıştı. Sigarayı içine çekti, yanakları içeri gömüldü ve oluşan boşluk, belirgin kemiklerini sergiledi. Gözleri kısıldı, uzun kirpiklerinin elmacık kemiklerinin belirgin yatağına düşürdüğü büyük gölgeler demir parmaklıklara benziyordu. İki kaşının ortasında belirgin bir yarık oluştu, kaşları daha da çatıldı. Sigaranın ucunda büyüyen turuncu ışık, ateşin tütüne kondurduğu sıcak bir buse gibiydi.

Bir an onu neden bu kadar dikkatli incelediğimi düşündüm.

Kaşlarımın çatılmasıyla birlikte gözlerim hemen ondan ayrıldı ve aynı saniyeler içinde kafeteryanın kapısından içeri giren sarı saçların sahibiyle göz göze geldim. Dümdüz fönlü saçları omuzlarından aşağı, göğüslerine doğru uzanmıştı. Büyük çantasını koluna takmış, uzun bacaklarının daha sıkı görünmesine neden olan yüksek topuklu çizmeler giymişti. İlk bakışta gerçekten çekici bir kadın olan İrem, tüm erkeklerin ilgisini çekecek türden biri gibiydi. Sadece erkeklerin de değil, tüm kadınların ilgisini çekebilirdi. Güzeldi ve güzel olduğunun farkındaydı.

Mavi gözleri ışıldıyordu. Uzun saçlarını omuzlarının arkasına doğru savurup, telefonunu tuttuğu elini kaldırıp bana el salladı. Başımı sallamakla yetindim.

“Günaydın,” dedi İrem armutlardan birinin üstüne yüzünü buruşturup, rahatsızlığını belli ederek otururken. “Şunları da bir sevemedim. Hiç konforlu değil. Ortamın kalitesini de düşürüyorlar.”

“Aksine, tam yayılmalık,” dedi Emir armudun üstüne tamamen yayılarak. “Ee ama sen de haklısın. O topuklu ayakkabılar ve seni biraz daha ince göstersin diye iki beden dar aldığın kıyafetlerin içinde oturmak zor oluyordur, şekerim.”

“Haha, ne kadar da espritüelsin bu sabah sen.” İrem gözlerini devirdi, ardından o açık mavi bakışlar hızla odağını Kartal’a çevirdi. Kartal’ı boylu boyunca süzmeye başladığında, Kartal sanki İrem masada değilmiş gibi büyük bir rahatlıkla sigarasını içiyor, terasın üstünü örten cam tavana bakıyordu. Cam tavana düşen yağmur taneleri onun da dikkatini çekmiş gibiydi.

“Gece nereye kayboldunuz?” diye sordu İrem.

Kartal, cevap vermeyerek topu yine bana atmıştı. Her nedense ben de cevap vermek istemiyordum. Espressodan bir yudum aldıktan sonra bakışlarımı İrem’e çevirip, zoraki bir şekilde, “Başım çok ağrıyordu, haber veremedik,” dedim.

“Ah, iyi misin?” İrem yavaşça öne doğru eğilip kocaman gözlerle bana baktı. Samimi görünüyordu. “Bir doktora göründün mü?”

“Migren,” dedim düz bir sesle. “Oluyor böyle arada.”

Yüzümde bomboş bir arazi, yanmış bir tarla vardı.

“Bölüm konusunu ne yapacaksın, Lavin?” Bu soruyu ortaya atıp, katılmaktan kaçındığım sohbetin içine beni çeken kişi Emir olmuştu. Başımı kaldırıp ona dik dik baktığımda bir an kaşlarını kaldırdı. “Bana neden dövecek gibi bakıyorsun?”

“Kahvesini içerken konuşturulmayı sevmiyor,” dedi Kartal.

Bakışlarım omzumun üstünden su gibi akıp Kartal’a kaydı.

Kendi düşüncelerimden oluşan o yıkılmış, tavanı başıma çökmüş harabenin içindeki bedenime fener ile ışık tutan biri artık yoktu. Her nedense gözüm bir an için o ışığı algıladı sandım ama bu yalnızca bir yanılgı, özlemin zihnimde yarattığı soluk bir yankıydı.

“Ha, anladım,” dedi Emir gülerek. “Kusura bakma genç, bir daha tekrarlanmaz.”

Ceyda, “İstersen sana bölümler hakkında kısa bilgiler verebilirim,” dediği sırada poğaçasının üstündeki zeytinleri çatık kaşlarla ayıklıyordu. “Emir neden zeytinli aldığını sorabilir miyim acaba?”

“İbnelik olsun diye,” dedi Emir. “Lavin’in fiziği tam balerin fiziği değil mi ya?” Durup bana baktı. “Geçmişten bir eğitimin olsa, şimdi o sınıfın parmakla gösterilen öğrencilerinden biri olurdun.”

Bakışlarım donakaldı. Avuçlarımda tuttuğum espresso fincanı parmaklarımın arasından kayıp üstüme dökülse ve sıcak kahve tüm derimi kaldırsa böyle hissetmezdim sanırım. Cevap vermek yerine gözlerimi hızlıca kahvenin yüzeyine indirdim ve kahvenin koyu yüzeyindeki yansımamla göz göze geldim.

“Onun hakkında çok fazla yorum yapıyorsun,” diyen Kartal’ın kalın sesindeki sakinlik ürperticiydi. Bu sakinliğin dişlerinin arasında, kopardığı kıyametten dökülen cesetlerin kanlı ve çürük etleri vardı. “Onu bu kadar dikkatli incelememen çok sağlıklı bir davranış olacaktır.”

“Vay canına!” dedi İrem heyecanla. “Birbirinizi bu kadar sıkı kollamanız mükemmel ötesi bir şey. Gerçekten kardeş gibi olmalısınız.”

“Ya,” dedim alayla. “Öyle. Kardeş gibiyiz.” Bakışlarım İrem’in yüzünde dolaştı. “O kadar kardeş gibiyiz ki, kardeşlikten ölüyoruz.” Son kurduğum cümleyi, hemen yan tarafımda oturan Kartal dışında hiç kimse duymamıştı.

“Kardeş çocuklarıyız sonuçta,” dedi Kartal aynı alayın daha sert bir tonuyla. “Olsun o kadar.”

Gözlerimi devirerek bakışlarımı farklı yöne çevirdiğimde, duvara kurulmuş hoparlörden cızırtılı bir ses yükseldi, ardından bir adam, “Gökçe Özkaya, Müdire Hanım’ın odasından bekleniyorsunuz,” dedi. “Gökçe Özkaya, Müdire Hanım’ın odasına lütfen.”

“O müptezel hâlâ yaşıyor mu ya?” dedi Emir irite olmuş bir sesle. “Bu okulda mı hâlâ o?”

Kartal bir an oturduğu yerde dikleşti. “Müptezel mi?”

Emir ensesini kaşırken, “Aynen birader,” dedi. Emir her nedense bu konudan çok rahatsız gibi görünüyordu. “Kızın İstanbul’da uğramadığı mahalle, tanımadığı torbacı yok. Deli içiyor, keş bildiğin.”

“Bizim mekânda da çok takılıyordu bu,” dedi İrem yüzünü buruşturarak. “Kızın ayık gezdiğini hiç görmedim. Müdire kesin uyarı için çağırıyor, geçen yıl okuduğu okulun tuvaletinde damardan alırken yakalamışlar.”

“Her torbacıyı tanıyor demek,” dedi Kartal sessizce. “Ve sizin mekânda çok takılıyor?”

İrem, Kartal’ın ona soru sorması üzerine oturduğu yerde yavaşça Kartal’a doğru dönüp, “Evet,” dedi ilgiyle. “Böyle kalitesiz insanların bizim kulübümüzde ne işi var, anlamıyorum. Babama defalarca dedim, babam çalışanları uyarmasına rağmen bir şekilde içeri sızıyorlar işte.”

Kartal, ifadesiz bir şekilde İrem’i izlerken yağmur hızlanmıştı, tepemizdeki cam tavanı kıracak kadar şiddetli yağan yağmurun sesini dinlerken bakışlarım İrem ve Kartal arasında tur bindiriyordu.

“Baban çalışanları uyarıyorsa, çalışanlar babanı dinlemek zorundadır.” Kartal sigarasından bir duman aldı, kaşları alayla havaya kalkmıştı. “Bir çalışan patronunu neden dinlemez? İşine son verirsiniz, olur biter.”

“Babam bu tür konularda çok vicdanlı bir adamdır, kimsenin işine son veremez,” dedi İrem gülümseyerek.

“Yine de bir çalışanın onu dinlememesi çok saçma.” Kartal, sigaranın dumanını dudağının aralığından dışarı sızdırırken, gözlerindeki o alaycı parıltının arkasında siyah bir el görmüştüm. Ellerini ovuşturup, avına saldırmayı bekliyordu. Saklanıyordu.

“Bence de,” diye onayladım Kartal’ı. Oyun başlıyordu. “Baban oranın sahibi değil mi? Onun koyduğu kurallara uyulmak zorunda. Sonuçta orası çok elit bir mekân, öyle değil mi?”

İrem köşeye sıkıştırılmış bir av gibi ürkek gözlerle ikimize bakarken, aslında şu an hiçbir şeyden haberdar olmadığını biliyordum. Umurumda olduğu söylenemezdi. Antalya, İstanbul ya da soktuğumun başka bir şehri, fark etmezdi. Kardelen, onlara ait bir mekânın içinde, bir cinayete kurban gitmişti. Bu bir cinayetti. Hiç kimse bunun bir cinayet olmadığını iddia edemezdi.

“Haklısınız, babamla bir kez daha konuşacağım bu konuyu, hem son yaşanan olaydan sonra yine aynı şeyi yaşamak istemeyiz. Bu bizim yıkımımız olabilir.”

Gözümün döndüğünü hissettim. Ama sakinliğimi korudum.

Bakışlarımı İrem’den hızla uzaklaştırdım. “Benim bir lavaboya gitmem gerek,” dedim etrafından çatlayan, dizginlenmesi zor olan öfkeyi içine hapseden sesimle. Öfke, sesimin parmaklıklarını sallıyor, sarsıyor, dışarı çıkmak için deliriyordu.

“Sana eşlik edebilirim,” diye fısıldadı İrem. Kalkmak için hamlede bulunacaktı ki elimle ters bir şekilde onu durdurup, gözlerinin içine bomboş, ifadesiz gözlerle baktım.

“Gerek yok, lise birinci sınıf değiliz. Onlar bile birlikte gitmiyor artık.”

İrem bu kez bozulmuştu. Sahte bir tebessümle bana bakarken, masadaki herkes benim espri olmayan ama espri olarak algılanan cümleme güldü. Kartal’ın bile güldüğünü görmüştüm. Oturduğum yerden hızlıca kalkıp kırışan kotumu düzelttikten sonra terastan çıktım ve kalabalık koridora karıştım. Üst kattaki lavabo ne taraftaydı, bilmiyordum. Bakışlarım hızla koridora dağıtılmış kapıların üstlerindeki yazıları takip ederken, cebime tıkıştırdığım cep telefonum titredi.

Kartal: Çok uzaklaşma.

Kaşlarım ani bir manevrayla hızlıca çatıldı. Dudaklarım aralandı, bakışlarım bir bıçak gibi kesildi. Bu ondan ilk mesaj alışım değildi ama bu durumdayken aldığım ilk mesajdı.

Lavin: Uzaklaşmadım.

Kartal: Lavabodan çıkınca birinci bale sınıfına gel, dersleri yok ve sınıf boş olacak.

Bir süre yazdığı mesaja baktıktan sonra kaşlarım daha da çatıldı. Cep telefonumu kotumun cebine sıkıştırıp etrafıma baktım.

Çok şükür ki fazla aramadan lavaboyu bulduğumda, büyük kapıyı itip içeri girdim. Çamaşır suyu ve tiner kokusu genzimi yaktı. Lavabo temiz, geniş ve her yeri aynalıydı. İçerisi boş olsa gerekti. Kabinlerin hepsinin kapısı kapalıydı ama içeride ses soluk yoktu.

Elimi musluğun altına uzattığım an su şiddetle akmaya başladı, bakışlarım hemen karşımdaki aynaya düşen yansımamda asılı duruyordu. Kabinlerden birinden tıpkı bir kedi mırlamasına benzeyen, cılız bir ses yükseldiğinde irkilerek arkama baktım. Hareketsizliğin üstüne devrilen sessizlik yıkıldı ve biri tekrar aynı sesi çıkardı.

“Her şey yolunda mı?” diye sordum çatık kaşlarla.

Karşı taraf cevap vermedi, sesler kesildi ama çok geçmeden bir tangırtı koptu. Hızla sesin geldiği kabine yürürken, “İyi misin?” diye sordum.

“Lütfen git,” diye fısıldadı cılız bir ses. “Beni yalnız bırak.”

Bu cılız ses bana hatırlamamam gereken bir şeyi hatırlatıyordu. Belki de unutamadığım, hafızamdan silemediğim bir şeydi bu. Ölümün kabzası, göğsümde iğnesi dağlanmış gümüş bir broş gibi asılı duruyordu. Elim hızla kabinin kulpuna uzandı ve kapıyı zorla açmaya çalıştığımda, kapının arkasında kapıyı açmama engel olan şeyin bir beden olduğunu biliyordum.

“Çekil,” dedim dehşet içinde.

“Kalkamıyorum ki,” diye fısıldadı aynı cılız ses.

Kapıyı aralayabildiğim kadar araladım. Odağıma giren ilk şey kızın hardal rengindeki botlarıydı; botlarının bağcıkları çözülmüştü ve kızın siyah kotunda yer yer çamur lekeleri vardı. Açabildiğim boşluktan kendimi içeri ittim. Kız klozetin kenarlarına tutunmuş, soluk soluğa boşluğa bakıyordu. Dehşet içinde kızın yanına çöktüm, siyah, kıvırcık saçlarını yüzünden uzaklaştırarak ona baktım. Teni, bir cesedin teni gibi bembeyazdı ve yer yer morarmıştı. Dudakları kupkuru, çatlak ve koyu renkteydi.

“Bana yardım et.” Dudaklarından kopup, ruhuma saplanan bu üç kelimeden oluşan cümle, elimin ayağımın boşalmasına neden oldu. Gözlerinin altındaki mor halkalara bakarken, “Sana yardım edeceğim,” diye fısıldadım onu sakinleştirmek ister gibi. “Bana ne aldığını söyle.”

“Alamadım,” dedi çaresizce. “Hepsi buraya döküldü.” Yaşlı gözlerle klozetin içini gösterdi, gözyaşları boynunu ıslatmıştı. “Onu alamazsam ölürüm, anlıyor musun?”

Onu omuzlarından tutarak kendime doğru çevirdim, çömeldiğim için kotumun bağları gerilmişti. Tam gözlerinin içine baktım, kırık kahverengi gözlerinin ışığı sönmüştü.

“Onu alırsan da öleceksin.”

“Ama şimdi değil.” Artık sarsılarak ağlıyordu. “Damarlarım kaşınıyor, sen bu hissin nasıl olduğunu bilebilir misin?”

“Bilemem,” diye mırıldandım. “Tabii ki bilemem ama bildiğim bir şey var.”

Burnunu çekti. “Nedir?”

“Ölürsen çok üzülecekler.”

“Ya kimsesizsem ben?”

“Ya bir kimsesizin kimsesiysen sen?”

Bana öyle bir baktı ki, o an onun da bir kimsesizin kimsesi olabileceği düşüncesi zihnimin patika yollarındaki toprağı yara yara ilerledi.

“Tedavi görüyorum,” dedi burnunu çekerken. “Ama…”

“Tedaviye devam edersen bunu yenebilirsin.” Ağır bir nefes alıp onun yaşlı gözlerine baktım. “Sen iradene sarılmazsan, çöken iradenin altında kalırsın.”

“Biliyorum,” dedi zayıf bir nefes vererek. “Ben… Teşekkür ederim.”

“Kalkabilecek misin?”

“Şey, bilmiyorum.” Kız duvarların kenarına tutunarak kalkmaya çalıştı, başaramayacağını fark edip doğrulup kalkması konusunda ona yardımcı oldum. Artık ayaktaydı ama yine de güçsüz duruyordu. “Halamı arasam iyi olacak,” diye fısıldadı gülümserken. “Beni gelip alacaktır.”

“Halan gelene kadar seninle beklememi ister misin?”

Başını iki yana sallarken, “Yok, teşekkür ederim,” dedi zorlanarak. “Şey… Bu olanlar…”

“Kimseye bahsetmem,” diyebildim.

“Teşekkürler.” Titreyen elini yavaşça bana doğru uzattı. “Şeyda ben,” diye mırıldandı.

Önce titreyen eline, ardından da gözlerinin içine baktım. Elim eline kayarken, “Lavin,” dedim kısaca.

“Memnun oldum, Lavin.” Hâlâ titriyordu ama bilinci yerinde gibiydi. Kapıyı yavaşça açarken, “Biraz daha aynı kabinin içinde kalırsak dedikodu çıkacak,” dedi gülümseyerek.

Şeyda zorlanarak da olsa dışarı çıktığında bakışlarım hâlâ onun üzerindeydi. İyi olup olmadığından emin değildim ama yine de ona baskı yapmak istemiyordum. Bir an, çok küçük bir an için karşımdaki kızın görünüşü puslandı ve yerini görmek istediğim bir manzaranın en pürüzsüz portresi kapladı. Bu halüsinasyonlar ile yaşamak kolay değildi, onu arayan gözlerimin ve özleyen zihnimin bana oynadığı bu oyunlar sanki gerçekmiş gibi beni etkisi altına almayı başarabiliyordu.

Şeyda telefonunu kulağına götürürken, “Baksana,” dedim kabinden çıkarak. Omzunun üstünden yavaşça bana doğru baktığında, “Bu tür şeyleri nereden buluyorsun?” diye sordum aniden.

Yüzünün çizgilerinin el ele vererek büyük bir soru işareti oluşturduğunu gördüm. “Bu şeyler?”

Ona doğru bir adım attım. “Seni bu hâle getiren şeyler.”

Şeyda gözlerini benden kaçırdı. Sanki bu büyük bir sırdı, sanki asla söylememesi gereken bir gerçekti. Bakışlarıma mürekkep gibi yayılan merakın yanına eklenen sorgu o kadar koyu kıvamlıydı ki, bir an kızın benden korktuğunu görür gibi oldum.

“Bir yerlerden işte,” diye geçiştirdi. Ardından telefonun diğer ucundaki kişi telefonu açmış olacak ki, “Hala,” dedi telaşla. “Beni almaya gelebilir misin? Evet, okuldayım şu an.” Gözleri kısaca bana dokundu. “Hayır, yapmadım,” diye fısıldadı mahcup bir tavırla. “Hala, gerçekten yapmadım.”

Ama yapacaktı. Az daha yapacaktı.

Kollarımı göğsümün üstünde toplayıp, çehremi saran o yoğun ifadeyi dağıtmadan dikkatle kızı incelemeye devam ettim. En nihayetinde telefonu kapatmış, sorgumdan çekinen bakışlarını benden kaçırarak, “Ne yapacaksın ki hem?” diye sormuştu.

“Bir şey yapacağımdan değil, yalnızca merak ediyorum,” dedim. “Yaklaşmamam gereken insanları bilmeliyim, öyle değil mi? Sen de o tür insanlara yaklaşmamalısın bence.”

“Gökçe kötü biri değil!” diye çıkıştı kız aniden.

O an, tanıdık gelen bu ismin kafeteryada duyduğum isim olduğu gerçeği yüzüme tıpkı bir tokat gibi çarptı. Gerçek tırnaklarını çıkardı ve tenime batırırken acımasız bir şekilde kulağıma bir şeyler fısıldadı. Hislerine güvenen bir insandım, uzun süredir bir şey hissetmiyor dahi olsam, önceleri hissettiklerim genelde doğrunun kapısını aralayan gerçek anahtarları olurdu.

“Sen şu isminin yanına keş kelimesi ekledikleri Gökçe’den mi bahsediyorsun?”

Şeyda başını iki yana salladı. “Ona böyle seslenme. O gerçekten kötü kalpli birisi değil.”

“Sana bunları o mu veriyor?” Bakışlarım ruhsuz bir kıvam kazandı. “Uyuşturucuyu.”

Şeyda’nın yüzüne yayılan panik, dudaklarının aralanmasına neden oldu. Bana doğru yaklaşırken eliyle susmamı işaret etti ve etrafa ürkek bakışlar atarak, “Biri duyacak,” diye soludu. “O yalnızca bana yardım ediyor.”

“Gökçe torbacı mı?” diye sordum sesimin dozajını ayarlama gereği duymadan.

“Hayır!” Kız dehşet içinde tuvaletin çıkış kapısına baktı. “Birileri duyacak, lütfen!”

Ona doğru bir adım attım ve bomboş bakışlarımı yüzüne yaklaştırdım. Gözlerinin aynasında kendimi gördüğümde, o aynanın arkasındakileri görmek için geleceğimdeki puslu yılları ona sunabilirdim ama sırlarını bana anlatacak birine benzemiyordu. Belki zorlasam birkaç cümle daha alabilirdim. Gökçe hakkında bilmek istediklerim vardı ama bu kız Gökçe’yi tıpkı bir tanrıyı koruyormuşçasına koruyordu.

“Gökçe nereden buluyor?”

“Bak…” Kız bakışlarını kaçırarak, “Bilmiyorum tamam mı?” diye söylendi. “Bana yardım ettin, çok teşekkür ederim ama bu kadarı yeterli. Bir daha yapmayacağım, söz veriyorum.”

“Bana söz vermek zorunda değilsin,” dedim net bir dille. “Sen önce kendine söz ver. Bana verdiğin sözün benim için bir geçerliliği veya önemi yok. Ne yaparsan kendine yaparsın, bunu unutma.”

Sessizce başını salladıktan sonra arkasını dönüp çıkışa yürüdü, bu süre zarfında ne tek kelime ettim ne de olduğum yerden bir santim kıpırdadım. Kız çıkıp, beni tuvaletin duvarlarındaki boşlukla baş başa bıraktığında, duvarların arkasında saklanan gürültü üstüme yığıldı ve zihnimde açılan bir sayfa, gözlerimin germe tahtasına tuval gibi oturdu.

Lavabodan çıktım, ders başladığı için boşalan koridorda tek başıma yürümeye başladım. Kartal’ın beni boş bir sınıfta beklediğini biliyordum. Her şey üst üste binmişti. Bu oyunun sonunda bizi ne beklediğini göremiyordum. Henüz yolun başında olduğumuz için mi bitiş çizgisi görünmüyordu? Sisli bir yoldu bizi bekleyen. Belki de o yolu yürürken çok daha fazla kayıp verecektik ve bitiş çizgisine yalnızca ikimizden biri ulaşabilecekti. Kimin ulaşacağı önemli değildi, önemli olan o çizgiye birinin ulaşmasıydı.

Kartal’ın bahsini geçirdiği dersliğin önüne geldiğimde bakışlarım derslik kapısının bitişiğindeki küçük yazıya dokundu. Doğru yerdeydim. Elim kapının kulpuna uzandı ve yuvarlak kulpu yavaşça çevirmemle birlikte kapı içeri doğru açıldı. Tüm perdeler çekik ve hava kapalı olduğu için sınıfın içi kapkaranlıktı ama yine de dört yanı aynalarla dolu bu sınıfın aynalarına düşen yansımamı net bir şekilde görebiliyordum. Aynaların bittiği yerde bir pencere vardı, pencerenin kalın, muhtemelen kadife olan siyah perdesi kapalıydı, dışarıda atıştıran yağmurun cama vururken çıkardığı o içi huzura boğan hoş sesini duyabiliyordum.

Bir an karanlığın içinde gözlerim Kartal’ın varlığını aramak, onun gölgesine tutunmak istedi ama algılarım mı körelmişti yoksa gerçekten şu an burada değil miydi anlayamadım. İçeri girip kapıyı kapattığımda sınıf tamamen karanlığa boyandı.

Sertçe yutkundum, kulağıma dökülen kendi yutkunuşumun sesiydi. Çok geçmeden farklı bir nefesin varlığı dersliğin boşluklarını doldurdu. Buradaydı, onu nasıl fark etmemiştim? Bakışlarım dört yanımı çevrelemiş dev aynaların yüzeylerinde dolaşmaya başladığında, “Beni mi arıyorsun?” diye sordu kısık bir ses. Sesinin çatlaklarından akan alkol bir an duraksamama neden oldu.

Nefesinden yükselen ağır içki kokusunu alabiliyordum. Hangi arada hangi derede alkol almıştı hiçbir fikrim yoktu. Üstelik sıcak nefesi enseme çarpıyor, ensemden tırmanarak saç diplerime çıkıyor ve çıktığı saç diplerime küfrü andıran darbeler indiriyordu. Belimden yükselen ürperti ense köküme kadar çıktı, omuzlarımın gerildiğini hissettim.

Bakışlarım tam karşıma, beni hedef alan aynadaki yansımama çevrildiğinde, karanlığın içinde, hemen arkamda dikilen Alaşan’ı görmek beklemediğim bir şey değildi aslında. Çünkü onun orada, hemen arkamda olduğunu bilmek için onu görmeme gerek yoktu. Sıcak nefesi oradaydı, üstüne alkol devrilmişti ve ensemden yukarı tırmanıp saç diplerime dokunuyordu.

“Ne bu şimdi?” diye sordum. Sesimin arkasına saklanan kalp atış seslerini yalnızca ben duyabilirdim. Şu an onun duyduğu tek şey boş bakışların eşlik ettiği dümdüz bir kadın sesiydi. “Sessizce yaklaşmaktan vazgeç.”

Kartal benden uzun olduğu için arkamda olmasına rağmen aynaya düşen yansıması netti. Yüzünü görebiliyordum, çenesine kadar her şey karşımdaydı ama çenesinden aşağısı arkamda kalmıştı. Altın kahve gözleri karanlığın da etkisiyle kapkara iki mezar, içi bomboş siyah bir çukur gibi görünüyordu şu an. Bu açıdan bakıldığında yüzünün kemikli kısımları karanlığın gölgeleri tarafından sarılmış, esrarengiz bir örtü tarafından yutulmuştu.

“Sessizce yaklaştığımda o küçük kalbin kuş gibi çırpınıyor mu yoksa, Lavinia?”

Gözlerimi kıstım, dikkatle bana bakan bu adama karşı o kadar karmaşık düşüncelere sahiptim ki, ben bile bu düşüncelerin ne yönde olduğunu anlayamıyordum. Eskiden bu bakışlardan korkardım, şimdi bu bakışlar bana ne hissettiriyordu bilmiyordum.

“Hangi ara derede içtin yine sen?” diye sordum sakince. Hemen arkamda dikiliyor olması, bana bir nefes kadar yakın duruyor olması umurumda değilmiş gibi davranmaya çalışsam da, sıcak nefesi tenime çarptıkça o rahatsızlık hissi büyüyordu.

Kartal yavaşça öne doğru eğildiğinde çenesi başımın üstüne yerleşti. İrkilerek geri çekilmek istedim ama gözlerini kısarak baktığı için savunma mekanizmasını durdurmak zorunda kaldım.

Gözünde ürkek bir kedi, her şeyi yanlış anlayan bir kız çocuğu olmak istemiyordum.

“Canım içki içmek istedi, içtim.” Sesindeki sakinlik sinirlerimi zıplatıyordu. “Benim canım yeter ki bir şeyler istesin, istediğim an yaparım.”

“Kendine çok güveniyorsun.”

“Her konuda,” diye fısıldadı çenesinin ağırlığını tamamen kafamın üstüne bırakarak. “Tahmin bile edemeyeceğin kadar.”

“Tahmin etmek için kafamı yormama değecek misin? O da var tabii.”

Kartal burnundan sert bir nefes verirken, bunun alay dolu olduğunu biliyordum.

“Eğer canım isterse, tüm gün benim hakkımda düşünmeni sağlarım.”

Kaşlarım çatıldı, kendimi geri çekip ona doğru döndüm ve “Ee?” dedim düz düz.

Kartal’ın rengi görünmeyen gözlerinde keyifli bir ifade belirir gibi oldu ama yine de omuzlarında asılı duran kederi görebildiğimi düşünüyordum. Anlıktı. Eğlenmesi, dalga geçmesi belki de yaptığı her şey anlıktı.

“Şu Gökçe denen kız hakkında kısa bir araştırma yapmayı düşünüyorum,” dedi elini ensesine atıp hafifçe ovarken. Bu hareket, pazularının genişlemesine neden olmuştu.

“Bence de yapmalısın,” dedim. Kartal durup bana dikkatle bakınca, “Az önce lavaboda bir kızla tanıştım,” diye devam ettim. “Kızın durumu berbattı. Uyuşturucu alıyor.”

“Gökçe miydi?”

“Hayır,” dedim başımı iki yana sallayarak. “Şeyda diye bir kız ama Gökçe’nin arkadaşı olduğunu düşünüyorum çünkü tanrıyı savunur gibi Gökçe’yi savundu bana.”

“Nasıl savundu?”

Bu konu Kartal’ın ilgisini çekmiş gibi görünüyordu.

“Açıkça uyuşturucuyu ona kimin verdiğini sordum, bana isim vermedi ama üstüne gittiğim anda Gökçe kötü biri değil diyerek Gökçe’yi ifşa etmiş oldu.” Mavi bir ışık siyah perdenin kumaşını yararak içeri doluştu, ardından gök gürledi ve yağmur hızlandı. “Kız uyuşturucuyu Gökçe’den alıyor. Asıl sorun şu, Gökçe uyuşturucuyu kimden alıyor?”

Kartal’ın kararan bakışları beni merceği altına aldı. Dudakları dümdüzdü, elmacık kemikleri belirginleşmiş, zayıf yanakları içeri çökmüştü ve kaşlarının ortasında zihnini yoran düşüncelerin çizdiği belirgin bir yarık vardı.

“Şu Gökçe, İremlerin mekânında da takılıyor,” dedi düşünceli bir sesle. “Mekânlara, okullara falan şu siktiğimin şeyini bulaştıran kişileri tanıyorsa bizi onlara götürebilir. Muhtemelen bu kız biraz otlanabilmek için şunların torbasını tutuyor. Bunlar her zaman birlik içindedir. İstanbul, İzmir, Antalya, aklına gelebilecek her şehirde birbirlerinin şubesi gibidirler, birbirlerini tanırlar.”

“Ne yapacağız?” diye sordum.

“İrem’i büyük bir gençlik partisi vermesi için ikna etmemiz gerekiyor,” dedi Kartal. “O iş bende. Kız ağzımın içine bakıyor zaten. İşin geri kalanı ise sende. Gökçe’nin o partide çok iyi bir ortam olacağını, gelecek olan malın mükemmel olduğunu duyması ve ağa düşüp mutlaka o partiye katılması gerek. Yapabilir misin?”

Ona düz düz baktım.

“Gökçe’nin kim olduğunu bile bilmiyorum, kıza gidip ne diyeceğim? Bakar mısın, bir parti verilecek ve eroinler, kokainler, methler pistte çılgınca dans edecek falan mı?”

Kartal gözlerini devirirken yüzü hâlâ ifadesizdi. “Gidip söylemeyeceksin elbette. Aptal mısın? Seni duymasını sağlayacaksın.”

“Deha mısın sen ya?” diye söylendim. “Sendeki bu zekâ nereden geliyor böyle?”

“Komik kız.”

Kartal bana doğru bir adım attığında kafamı kaldırarak ona baktım. Aramızda bir adımlık mesafe kalmıştı, kokusunu çok net şekilde soluyabiliyordum. Parfümüne karışmış içki kokusundan ziyade, ıslanmış toprak kokuyordu. Kafasını eğip, altın kahve gözlerinin odağımda daha da netleşmesini sağladı. Yüzü, yüzüme olmaması gerektiği kadar yakın duruyordu.

“Yapacak mısın, Lavin?”

Tam gözlerinin içine baktım.

Dudaklarından akan adımın sesinin etrafında şekillenerek zihnime ulaştığı şu zaman diliminde, kalbimizin atış seslerini bile net bir şekilde duyabiliyordum. İkimizin de kalp atışları zayıftı, soluğumun içindeki kelimelere makas vuran o kısık sesi dinlerken bana büyük bir dikkatle bakıyordu.

“Elbette yapacağım, Kartal,” dedim. “Ama bunu sen istiyorsun diye yapmayacağım, biliyorsun.”

Kartal’ın bakışları tek bir noktada yoğunlaştı ama o noktanın yüzümün hangi köşesi olduğunu kestiremiyordum. Gözlerim değildi, burnum ya da dudaklarım da değildi. Yalnızca bir noktayı gözüne kestirdi ve gözünü kırpmadan bir süre o noktayı inceledi.

Ardından o tuhaf bakışlar gözlerime tırmandı. Karanlık dersliğin içine ışık tutan bakışları, gözlerimin içine doğrultulmuş bir silah gibiydi.

“O zaman önce bu partinin temelini atmalıyım,” dedi Kartal.

“Senin için çok kolay olsa gerek.” Ağırlığımı bir bacağımın üstüne bırakıp yanaklarımın içini havayla doldurduktan sonra ona bakarak havayı dışarı bıraktım. “Kız sana karşı bayağı ilgili görünüyor. Hem kolay olacağı konusunda böbürlenen sensin.”

“Zor olacağını iddia etmedim.” Kartal başını omzunun üstüne düşürüp kaşlarını havaya kaldırarak bana alayla baktı. “İrem’den pek hoşlanmadın sanırım sen.”

“Konumuz bu değil. Üstelik kızla zerre ilgilenmiyorum. Ona karşı tamamen nötrüm.”

“Her fırsatta onun boynunu koparmak ister gibi bakıyorsun ama,” dedi Kartal sakince.

“Endişelenme,” diye söylendim. “Senin küçük İrem’inin o ince boynunu koparmayacağım.”

Kartal bana doğru bir adım daha attı ve artık aramızda mesafe yoktu. İçimde bir mehteran vardı sanki, şokla sarsılan kalbim aniden hızlanmıştı. Bunun onun bana yaklaşmasıyla bir ilgisi olmadığını biliyordum, yalnızca alışkın değildim.

Bacak boyu benim bacak boyumdan uzun olduğu izin onun dizi benim dizimin epeyce üstüne değiyordu. Aniden biri içeri girse, bu kadar yakın olmamız, özellikle karanlık bir derslikteyken hiç de doğal karşılanmazdı.

Yüzüm neredeyse boynuna değecekti. Geri adım atmak için harekete geçecekken, Kartal alnımdan yanağıma doğru akan bir saç telini işaret parmağına doladı ve kafasını eğerek bana dikkatle baktı. “Şu saçlarına tarak vurmuyor musun hiç sen?”

Gözlerimi kaldırmak için kendimi zorladım, en nihayetinde bunu yaptım da. Saçlarım hâlâ parmaklarının etrafında sarılı şekilde duruyordu. Her kadına bu kadar yakın mıydı? Bu onun için normal bir şey miydi? Anılarımda yaşayan Kartal’ın kadınlar tarafından ilgi gören biri olduğunu biliyordum ama kadınlara ilgi gösteren biri miydi, işte bunu bilmiyordum.

“Sana ne benim saçlarımdan?” diye sordum dişlerimin arasından. “Geri bas.” Elimi onun göğsüne koyup onu yavaşça ittiğimde parmağına doladığı saçım yavaşça çözüldü ve tekrar yüzüme düştü. Kartal yüzüme düşen saçıma baktıktan sonra kaşlarını kaldırdı.

“Paspal.”

“Sana ne?”

Gözlerini devirip, “Gökçe’nin kim olduğunu bulur, sana gösteririm,” dedi. “Şimdilik başka bir şey yok.”

“İyi.” Yanından kayıp geçtim. “Çıkıyorum o hâlde.”

“Nereye?”

Bu sorusu beni duraksattı. Omzumun üstünden ona baktığımda, aynadaki yansımasına baktığını gördüm.

“Kafeteryaya,” dedim. “Herkes derste.”

“Paran var mı?” diye sordu açıkça. Bu sorusu yüzümün kızarmasına neden olacak kadar kötü hissettirmişti. Amacının beni aşağılamak olmadığını bilsem de gururuma yediremiyordum. Sessizliği bozguna uğratan yine onun nefesi oldu.

“Ha bir de unutmadan, telefonundan ev sahibinin numarasını aldım.”

“Telefonuma kafana göre dokunamaz, onu karıştıramazsın sen. Hem hani karıştırmamıştın? Yalancı!”

“Çok cırlıyorsun,” dedi baygın bir tavırla. “Eşyalarını sokağa atacağını söyledi.”

“Ne?” Dehşet dolu gözlerle Kartal’a bakarken çılgına dönmüştüm. “O evin kirasını verdim, hiçbir borç yok şu an, neden böyle bir şey yapıyor?”

“Şaka yaptım.”

Bedenimi tamamen ona doğru çevirip, “Ne biçim bir şaka bu?” diye sordum burnumdan solarak.

“Burak senin için önemli olan eşyaları toplayacak,” dedi Kartal hiç düşünmeden. “Burada ihtiyacın olabilir diye düşünüyorum. Evine dokunulmayacak, yanımda olduğun sürece evinin kirasını ve faturaları aksatmadan ödeyeceğim.”

“Burak’ın ya da bir başkasının benim için özel olan şeylere dokunmasını istemiyorum. Hem benim için ödeme yapmana falan da gerek yok.”

“O şeylere ihtiyacın yok mu?”

Yumruğumu sıktım. Vardı. Günlüğüm, tuttuğum defterler, Kardelen’in bana aldığı küçük hediyeler… Hepsi oradaydı.

“Karıştırmamak şartıyla dokunabilir.”

“Burak kimsenin özel eşyalarını karıştırmaz,” dedi Kartal. “Bu konuda için rahat olabilir.”

“Peki.”

“Neleri almasını istiyorsun?”

Sırtımı Kartal’a döndüm. Yüzümdeki harabeyi görmesini istemiyordum.

Duygularımı saklamak konusunda iyiydim ama bazen deprem öyle sert vuruyordu ki, yıkılan ifadesizliğimin altındaki harabeyi saklayamıyordum.

“Elbise dolabında, beyaz elbisenin altında bir günlük var. Yine elbise dolabının çekmecelerinde tuttuğum defterler ve bir fotoğraf albümü var. Bir de makyaj masasının önündeki koyu mor ruj ile büyük eflatun kutuyu istiyorum.”

Kartal hiçbir şey sormadı, sorgulamadı, belki de merak etmedi. Yalnızca, “Tamam,” dedi.

Sınıftan çıkıp boş koridora karıştım. Zihnimin içi kargacık burgacıktı. Anıları bir köşeye süpürdüm ve kendimi şimdiye, yani yapacaklarımıza odaklamaya çalıştım. Öncelikle bu Gökçe’nin kim olduğunu öğrenmem gerekiyordu. Kendine verdiği zarar umurumda değildi ama kendine verdiği zararın aynısını başkalarına da veriyordu.

Dersliklerden birinin kapısı açıldı ve elinde tel dosya tutan uzun boylu bir adam sınıftan çıktı. Ardından çok geçmeden öğrenciler de derslikten çıkmaya başladılar. Terli, yorgun ve kalabalıktılar. Aralarında Emir’in de olduğunu gördüm. Üstüne kısa kollu, bol ve beyaz bir tişört giymişti. Tişörtün önünde bir viski markasının amblemi vardı.

“Lavin,” dedi elini yavaşça kaldırarak. Açık renk saçlarını koyulaştıran ter, yanaklarından aşağı, boynuna akıyordu. “Hâlâ mı geziyorsun?”

“Evet,” dedim ondan uzaklaşıp yüzümü tamamen buruşturarak. “Çok terlisin, bana yaklaşma.”

Emir, yankısı tüm koridoru etkisi altına alacak türden büyük bir kahkaha attı. “Çok açık sözlüsün,” diye homurdandı. “Alınıyorum ama…”

“Üzgünüm, sen de çok terlisin.”

Emir, bir kez daha güldü.

“Sana bir şey soracağım,” dediğimde, kafasını aşağı yukarı salladı.

“Sor.”

“Şu Gökçe’yi nerede bulabilirim?”

Emir bir an duraksadı, ardından su kadar şeffaf bir renge sahip olan mavi gözleri kısıldı. Kaşları da çatılmış, yüzünün topraklarında tuhaf bir ifade koşmaya başlamıştı.

“Sakın bana kullanıcı olduğunu söyleme.”

“Ne?”

“Durduk yere o kızı soracak değilsin, öyle değil mi?” Emir’in ifadesi artık bir kaya kadar sertti. Beni tamamen yanlış anlamıştı. “Bak güzelim, unut bunu. Kartal’ın haberi var mı?”

“Kullanıcı falan değilim,” dedim kaşlarımı çatarak. “Saçmalıyorsun.”

“Ee, ne yapacaksın o zaman sen o müptezeli?”

“Yalnızca merak,” diye kıvırdım.

“Birini merak edecek türden bir kıza benzemiyorsun.” Beni dikkatle süzdü. “Bir sorun mu var?”

“Hayır. Kızlar tuvaletindeyken birkaç kişinin onun hakkında konuştuğunu duydum. Nasıl biri olduğunu merak ediyorum, hepsi bu.”

“Senin, benim gibi insan işte. Fazla merak iyi değildir. Onun gibilerle takılma, aklın varsa ona bulaşma bile. Bunun gibiler insanın aklını çabuk çeler, yürüdükleri yolda yoldaş ararlar,” dedi soğuk bir sesle.

Üstelemenin bir anlamı yoktu. Aksine, üstelemek Emir’in şüpheye düşmesine neden olacaktı.

“Pekâlâ,” dedim burun kıvırarak.

“Kızlar birazdan çıkar, yakınlarda bir bilardo salonu var. Takılalım mı?” diye sordu.

Her ne kadar gönülsüz de olsam, kendimi tamamen onlardan soyutlamamam gerektiğinin bilincindeydim. “Bir Kartal’a sorayım,” dedim telefonu cebimden çıkartırken.

“Tamamdır.”

Emir’in gözleri üzerimdeyken mesaj bölümüne girdim. Baskı altında hissetmeme neden olan onun yoğun bakışlarından ziyade başka şeylerdi aslında.

Lavin: Neredesin?

Kartal: Çok mu merak ediyorsun?

Lavin: Aslına bakılacak olursa umurumda değil.

Kartal: O zaman?

Lavin: Sana fırsat yaratıyorum, Doktor. Emir’in yanındayım, bilardoya gitmek istiyor ve İremler de gelecek. Bence bu senin için müthiş bir fırsat, İrem’i ikna edersin parti için.

Kartal: Erdi’nin yanındayım mı dedin sen?

Lavin: Emir.

Kartal: Adı ne kadar sikimde?

Lavin: Onlarla bilardoya gidiyor muyuz, gitmiyor muyuz?

Kartal: Gidiyoruz.

Kartal: Ve mesafe yarat.

“Geliyoruz,” dedim gözlerimi devirerek mesaja baktığım sırada.

“Tamam o zaman, ben duşa gidiyorum. İrem’e mesaj atarım ve kırk, kırk beş dakikaya çıkarız.”

“Tamam,” dedim koridorun diğer tarafına dönerken. “Ben buralardayım.”

“Numaranı ver istersen.”

Bir an gözlerimin önünde elinde bıçakla Emir’e bakan Kartal belirir gibi oldu, Emir’e kıl olduğunu biliyordum.

“Benim gördüğümü sen de görüyor musun şu an?” diye sordu gülerek. “Elinde silah mı var?”

“Bıçak,” dedim hafif sırıtarak.

“Çok mu kıskanç?”

Duraksadım. “Öyledir,” diye fısıldadım.

Emir bana çağrı atmış, birbirimizin numaralarını kaydetmiştik. Toplanıp okuldan çıkmamız yaklaşık bir saat sürmüş, dinen yağmurun kalıntıları yollarda büyüklü küçüklü su birikintileri yaratmıştı.

Hava hâlâ kapalıydı, denizden yükselen dalgalar kayalıklara sertçe çarparken arabanın içindeydim, araba ağır ağır ilerliyordu. Hemen önümüzde ilerleyen araba da Emir’e aitti. Arabanın tekerlekleri bu su birikintilerin üstünden geçip suyu etrafa sıçratırken, “Şu partiyi bu hafta içinde yaptırabilirsek iyi olacak,” dedi Kartal gözlerini yoldan ayırmadan.

“E orası da senin yeteneğine kalmış artık.”

“Yeteneğimden şüphen mi var, Lavinia?” diye sordu Kartal alayla.

“Henüz bir yeteneğini görmüş sayılmam,” dedim.

“Hayret,” dedi Kartal, Emir’in saptığı yola doğru direksiyonu kırdıktan hemen sonra.

“Hı?”

“Lavin diye düzeltmedin.”

“Dilimde tüy bittiği için olabilir mi?”

Cevap vermedi.

Ona kötü kötü baktım, o da omzunun üstünden bana alayla baktı ama ikimiz de hiçbir şey söylemedik. Entegre edilmiş ne kadar düşünce varsa, hepsi bir kalıp sabun gibi küçücük dursa da bastığım an beni kaydırıp beynimi dağıtmama neden olacak kadar güçlüydü. Araba, Emir’in arabasının hemen yanında durduğunda, “Bilardo oynamayı biliyor musun?” diye sordu Kartal puslu bir sesle.

“Hayır,” dedim. “Daha önce hiç oynamadım.”

Bir şey söylemedi. Deri ceketinin iç cebine telefonunu koyduktan sonra sürücü koltuğunun kapısını açtı ve dışarı çıktı. Ben de onu takip ettim. Yeniden çiselemeye başlayan yağmur, yüzüme birkaç damla düşürmüştü. Kollarımı birbirine bastırarak üşüyen bedenimi ısıtmaya çalıştım. Nefesimden yükselen buhar, havanın ne kadar soğuk olduğunun kanıtıydı ama Kartal pek de üşümüşe benzemiyordu.

Dışı gayet sade olan mekânın içi, dışına göre daha gösterişliydi. Küçük tuğla taşlardan yapılmış duvarlar mekâna farklı bir büyü katmış, atmosferi değiştirmişti. İrem, burada olmaktan pek hoşnut değildi, sanırım bu tür yerleri pek sevmiyordu ama Berra çoktan eline bir isteka kapmıştı bile.

İrem saldığı saçlarını eliyle geriye atarak, “Bir şeyler içmeye gidebilirdik aslında,” diye söylendiğinde, Kartal ona göz ucuyla baktı. İrem, Kartal’ın bakışlarının hedefi olmaktan memnun kalmış gibi gülümsedi. “Sen bilardoyu seviyorsun sanırım?” dedi. “Becerebiliyor musun bari?”

“O konuda üstüme yoktur,” dedi Kartal karanlık bir sesle, ardından siyah istekayı eline alıp bilardo masasının önüne yürüdü. İrem şaşkına dönmüş hâlde öylece Kartal’a bakarken, Emir bıyık altından gülerek topları dizmeye başlamıştı bile.

Berra ve Emir resmen maç yapmaya başlamıştı, Kartal kendi hâlinde oynuyordu ama bu konuda oldukça iyiydi. Eğilerek her topa vuruşunda birbirine çarparak etrafa dağılan topları ilgiyle izliyordum ve İrem’in de bakışlarının onda olduğunu biliyordum. Ben, İrem’in aksine topları, İrem ise benim aksime Kartal’ı izliyordu.

Her şey tam da Kartal’ın istediği gibi oluyordu. İrem, onun avuçlarının içine girmek üzereydi. Bunu, İrem’in Kartal’a olan bakışlarını gören herkes anlayabilirdi.

Kartal aniden kafasını kaldırıp İrem’e baktı.

“Baksana,” dedi kalçasını bilardo masasına yasladı ve kazağının kollarını sıvadı. Damarlarını ve dövmelerini sunduğu kollarını göğsünün üstünde toplayarak, “Geçen gece yarım kaldı, bu hafta içinde yine yapalım şu gece buluşmasını,” dedi.

“Gece buluşması?” İrem kaşlarını alayla kaldırdı. “Baş başa?”

“Yok, tüm okulla,” dedi Kartal.

“Şakacı şey…”

Kartal, “Ciddiyim,” dediğinde İrem bozulsa da renk vermemeye çalıştı. “Bana sizin mekânın takıldığım tüm mekânlardan daha sıkı olduğunu kanıtlamak için sana bir şans. Parti düzenleyelim ve beni şaşırt.”

İşini biliyordu. Sırtımı tamamen tuğlalara yasladığımda sırtım acıdı, aldırmadım. İrem kaşlarını kaldırarak, “Bizim mekânı mı küçümsüyorsun yoksa?” diye sordu.

“Küçümsenmeyecek bir yer olduğunu kanıtlamak senin elinde.”

İrem’in mavi gözlerinde parlayan hırs, yakıcı bir sahip olma güdüsüyle alevlendi. Kartal’ın beğenisini istiyordu. Bunu görebiliyordum. Belki de şu âna dek istediği her şeyi elde etmişti, o yüzden onu avucunun içine almak istiyordu ama o işler öyle değildi. Karşısındaki adamın gözlerindeki ifadeden hiçbir şey çıkaramıyor muydu? Kartal’ın gözlerinde intikam topraklarını pençeleriyle kazan, kürkünde yer yer kan lekeleri olan kahverengi bir kurt vardı. O kurt, toprağı kazmasına engel olacak her canlıyı tam boynunu hedef alarak canından edebilecek kadar büyük bir gözü karalıkla toprağı eşeliyor, pençeliyordu.

“Yarın gece nasıl eğlenilir öğreteceğim sana,” dedi İrem.

“Çok iddialı oldu bu.” Kartal, üstten üstten büyük bir kibirle kıza bakarken benim bile canımı sıkmayı başarmıştı. Sırf umursamaz tavırlara ve güzel bir yüze sahip olduğu için bir kadını nasıl böyle etkisi altına alabiliyordu ki? Bu yalnızca bana mı saçma geliyordu? Bazı insanlar böyleydi. Kabını beğenince, içini önemsemiyordu.

“İddialı biriyim, görmüyor musun?”

Sessizce Kartal’a baktım. Şu an, burada, bu kızıl ışıkların altında yüzümün yarısı aydınlık, yarısı soluk bir karanlığın kıskacında kapana kısılmıştı. Etrafta dönen muhabbet, insanlar, hepsi silikleşmiş, bakışlarım yalnızca hemen karşımda avını izleyen bu kahverengi kurda odaklanmıştı.

Kartal’ın intikam nefsiyle kavlamış, kahvesi koyulaşan gözleri kızdaydı.

“Çok da merak etmiyorum,” dedi Kartal. İrem’in dudakları aralanırken Kartal durmadı, kızın yanından kayarak geçti, sigarasını dudaklarının arasına sabitleyip sigarayı yaktıktan sonra hemen çaprazında duran sandalyenin omzuna attığı deri ceketini alıp üstüne geçirdi. “Hadi,” dedi bana bakarak. “Eve gidiyoruz.”

“Erken mi ayrılıyorsunuz?” Emir bize doğru yürüdü. “Bir şeyler yeseydik?”

Berra, “Sen daha ne kadar yiyeceksin acaba?” diye homurdandı Emir’in arkasından. “Malum, ayı gibi oldun, biraz da İstanbul halkına bıraksan diyorum, ülkede kıtlık çıkarsa sorumlusu sensin. Hoş, sen kıtlıktan çıkmış gibi yiyorsun zaten.”

“Toprağı sen mi atarsın, küreği Kartal’a vereyim o devamını getirsin mi, cüce?” diye sordu Emir, Berra’ya cins cins bakarak. “Çattık ya.”

“Ben o küreği sana so-” Kartal’ın uygunsuz cümlesini ânında yarıda kesen ben oldum.

“Arkadaşımız evde bekliyor,” dedim sallayarak. Aklıma bir an için Yunus gelmişti, onun evde bizi beklemediğini biliyordum ama bana yalan gerekiyordu ve aklıma ilk gelen bu olmuştu.

Bilardo salonundan çıktığımızda, dışarıda gördüğüm manzara, gözlerimin irileşmesine neden oldu. Öyle şiddetli bir yağmur yağıyordu ki, arabaya doğru yürüdüğümüz taktirde sırılsıklam olmamız kaçınılmaz bir son olacaktı. Öylece dikilip yağan yağmuru izlemeye başladık. Yağmurun şiddetli yağışı, yağmur damlalarının tıpkı bizi nişan alan bıçaklar gibi yüzümüze çarpmasını sağlıyordu. Brandanın altında olmamıza rağmen kotumun bir kısmı ve yüzüm su damlaları tarafından kuşatılmıştı.

“Şu işe bak,” diye homurdandı Kartal. “Arabaya gidene kadar sırılsıklam oluruz ve o hâldeyken seni o arabaya bindirmem.”

Tek kaşımı kaldırıp omzumun üstünden ona cins cins baktım.

“Niyeymiş o?”

“Islanmış yavru bir köpek gibi silkelendiğini ve arabamın döşemelerini mahvettiğini görmektense, burada soğuktan donup ölmek daha az panik hissettiriyor.”

“Espri yapabildiğini bilmiyordum,” dedim.

Bana alayla baktı.

“Espri olduğunu da kim söylemiş?”

Gözlerimi devirdim.

Elinde yanan sigara, yağmurun altında sönüp öldü.

“Hadi, yürümeyecek misin?” diye sordu birden.

“Islanırsam arabana almazsın beni,” diye dalga geçtim. Kartal, yağmurun altında öylece dikiliyordu ve yüzünü bana dönmüştü.

“Yürü.”

Dudakları yağmurun suyuyla ıslandı, çenesi boyunca akan yağmur damlası boynunun çıplak kaldırımlarını arşınladı. Gözlerimi, onun ıslak kirpiklerinden kaçırarak gökyüzüne baktım.

“Kızım yürüsene.”

“Birazdan ıslak bir köpek gibi silkelenecek olan kişi sen olacaksın, Doktor,” dedim keyifle.

Kartal kaşlarını çattı, bunu ona bakamasam da hissedebilmiştim.

“Lavin,” derken sesi sert, ona çarpan kurşunu bile parçalayacak kadar kurşungeçirmezdi.

Merdivenleri ağır ağır indim ve onun yanından geçip gittim. Birkaç adımda sırılsıklam olmuştum bile.

Kartal arabanın kapısını açıp içeri girerken, ben çoktan ön yolcu koltuğuna kurulmuştum. Yüzümden sicimle inen su damlalarının çizdiği yolu, hemen karşımda asılı duran aynadan izliyordum. Kartal arabayı çalıştırdı, tek kelime etmeden hızlı bir şekilde arabayı park alanından çıkardı ve silecekler büyük bir hızla ön cama doğru şahlanıp yağmurun suyunu etrafa sıçratarak camı temizlemeye, puslanan görüntüyü netleştirmek için otomatik bir şekilde çalışmaya başladı.

Yol boyunca konuşmadık, eve gelene kadar sanki arabada bir cenaze taşıyorduk ve ölüye duyduğumuz saygı adına dilimizi kelimelere kilitlemiştik. Islaktık ama üşümemiştik, ısıtıcılar açıktı. Akşam karanlığı çok çabuk çökmüştü ya da hava bozuk olduğu için bana öyle geliyordu. Kartal evin kapısını açarken olduğum yerde gerçekten yavru bir köpek gibi titriyordum. İçeri girdiğim an ayağımdaki ayakkabıları çıkardım ve çorapları da köşeye fırlatıp yalın ayak koridorda yürümeye başladım. Kartal’ın tuhaf bakışları sırtımdaydı, bunu hissediyordum.

“O ayaklarını yıkamadan gezme evin içinde,” dedi arkamdan.

Lavabonun kapısını hızla açtım. Kot pantolonun paçalarını hızla yukarı sıvarken gerçekten rezil göründüğümü biliyordum. Sıcak suyu işaret eden musluğu çevirdiğimde banyonun gümüş rengi ahizesinden aniden fışkıran su, yukarı kıvırdığım pantolonu bile ıslatmayı başarmıştı. Banyonun içindeki küvete kalçamı yaslayarak oturdum ve ayaklarımı yıkarken kaldığım yerden titremeye devam ettim.

“Abdest alan hacı dedelere benziyorsun şu an.”

Kafamı yavaşça kaldırıp, sesin geldiği yöne baktığımda onun orada dikilmiş, omzunu kapının pervazına yaslamış ruhsuz, bana oldukça yabancı gözlerle beni izlediğini gördüm. Üstündekileri çıkarmıştı. Tişört giymemişti ama altında gri bir eşofman vardı. Eşofmanın önündeki ipleri bağlamamıştı, beyaz ipler aşağı sarkıyordu ve hâliyle ona biraz bol olan eşofman her an kalçasından aşağı kayıp yere düşecekmiş gibi duruyordu.

“Gider misin?” Bakışlarımı ondan ayırıp sıcak suyun yumuşattığı ayaklarıma çevirdim. “Durmuşsun orada sapık gibi beni gözlüyorsun, abdest alan hacı dedeleri mi röntgenliyorsun sen boş zamanlarında?”

“Sapık gibi seni gözlemiyorum,” dedi. “Şu âna kadar da hiç abdest alan bir hacı dede görmedim zaten.”

“O zaman nasıl beni abdest alan bir hacı dedeye benzetebiliyorsun?”

“Sadece seni sınıyorum şu an.”

“Ben seni sınamaya başlarsam, ikinci günü soluğu hastanede alırsın. Ama tek bir farkla. Doktor olarak değil, hasta olarak.”

“Ne hastası?” diye sordu kaşlarını kaldırarak.

“Ruh hastası,” diye mırıldandım. “Şimdi gider misin? Üşüyorum ve seninle konuştukça dişlerim birbirine çarpıyor.”

“Akıl hastası demeni beklemiştim.”

Durdum. “Neden?”

“Çünkü ona verilebilecek bir cevabım vardı.”

Gözlerim onun altın kahvesi gözleriyle buluştu.

“Buna yok mu? Senin adına çok üzüldüm.”

“Olmayan bir ruhun hastalığı da olmaz.”

Sesindeki ölüm vurgusu beni duraksattı.

Su gitgide daha da sıcaklaştı. Oraya baktığımda, Kartal artık orada yoktu. Suyu kapatıp kollarımı bedenime sardım, ıslak ayaklarla banyodan çıkarken onun odasındaki takırtıyı işittim ama üstünde durmadım. Bana verdiği odaya ilerledim, elim kapıya uzandığında, diğer elim hâlâ bedenime dolanmış duruyordu. Kapının kulpunu zorladım ama kapı açılmadı, kaşlarım büyük bir hızla çatılırken bir kez daha denedim. Kapı yine açılmadı.

Bir kez daha… Bir kez daha… Ve bir kez daha…

Kapı kesinlikle açılmıyordu, kilitten sinir bozucu bir tık sesi geliyor, tam açılacak sandığım yerde kapı tekrar tok bir ses çıkararak kilitleniyordu.

“Ne bu şimdi ya?” diye homurdandım. Tüm denemelerim sonuçsuzdu, kapı hiçbir şekilde açılmıyordu.

“Kartal,” dedim çaresizce. Cevap vermedi. Sesimin oktavını yükselterek, “Alaşan!” diye seslendim bir kez daha.

“Ne var?” diye sordu.

“Bu kapı açılmıyor.”

Kartal, aralık duran kapısından kafasını dışarı uzattı, odalarımız karşı karşıyaydı. Kaşlarını çatıp, “Bileğin kuvvetli sanıyordum,” dedi.

“Bileğimle alakası yok,” diye çıkıştım. “Kapı açılmıyor.”

“Gayet de bileğinle alakası var.”

Kartal kapının arkasından çıktı. Bana doğru yürürken yüzünde sert bir ifade vardı. Mutfaktan gelen ıslıklı sesi işittim, bu ıslık sesi su ısıtıcısına aitti. Aynı zamanda dışarıda şiddetini arttırarak yağmayı sürdüren yağmurun gürültüsü de sessiz evin duvarlarında büyüyor, çakan şimşeklerin o kör edici ışıkları evin içini korkunç bir şekilde aydınlatıp tekrar karanlığın koynuna iterek ıssızlığa gebe bırakıyordu.

Kartal bana tuhaf bir bakış atarak kapının kulpuna uzandı. Yerle bir oluşunu büyük bir keyifle izleyecektim, bundan yana içimde zerre şüphe yoktu. Kapının kulpunu çevirdi, kapı aynı sesi çıkardı, ardından o büyük hayal kırıklığı bir gülle olup Kartal’a hızla çarptı ve onun koca egosunu parçalara ayırdı.

Bir kez daha omzunu kapıya dayayarak kulpu çevirip kapıyı zorladı. Sonuç aynıydı.

Geri çekildi, yüzünde sabit bir ifadeyle öylece kapıya bakıyordu.

“Açılmıyor.”

“Bileğin kuvvetli sanıyordum,” diye mırıldandım onu taklit ederek.

Gergin gözlerle bana baktı ama bir şey söylemedi.

“Üşüyorum,” dedim. “Tüm kıyafetlerim içeride kaldı.”

Bana sakince baktıktan sonra kollarını tıpkı benim gibi göğsünün üstünde birleştirdi.

“Ne yapayım üşüyorsan?”

“Hiç değilse bana bir kazak vermeye ne dersin?”

Kartal’ın yüzündeki ifadesizliği bozan, havaya kalkan kaşları oldu. “İlginç,” dedi.

“Neymiş ilginç olan?”

“Normalde kazak vermeyi teklif eden ben olmalıydım, sen de son âna kadar gurur yapıp üşümediğini söyleyecektin. Öyle olmaz mıydı?” diye sordu.

Ona alık alık baktım. “Öyle mi oluyordu?”

“Öyle olmuyor muydu?”

Bir an için birbirimize tuhaf tuhaf baktık.

“Kazak verecek misin artık?”

“Vereyim,” dedi kaşlarını çatıp bakışlarını odasına çevirerek. “Gir odama. Kafana göre istediğin bir şeyi al, geçir üstüne. Aldığın şey senin olabilir.” Bana baktı, alınmadığımı görünce daha da şaşırdı. “Prensip olarak başkalarının giydiği şeyleri üstüme bir daha sokmam. O yüzden kıyafetleri çalınmadığı ya da parçalamadığım müddetçe onlara hiçbir şekilde bana ait şeyler vermiyorum.”

“Kendisine büyü yapılmasından korkan koca karılar gibisin,” dedim. “Birine eşyasını vermezmiş…”

“Ne alaka?” Geri çekilip odayı işaret etti. “Gir hadi.”

“Öyle bir inanış var,” diye mırıldandım odasına yönelirken. “Güya sana ait bir eşyayı ele geçirirlerse, sana her türlü kötülüğü yapabilirlermiş. Öyle duydum.”

“Hadi ya,” dedi arkamdan gelirken. “Bir ara bana bir şeyini ödünç verir misin o zaman?”

“Ha ha,” diye sahte bir ifade takınarak güldüm.

Odasının aralık duran kapısını itip tamamen açtığımda beni bekleyen boş dört duvar olacak sanıyordum. Duvarlarda bir sürü tablo vardı. Caspar David Friedrich. Bu ressamın Bulutların Üzerinde Yolculuk adını verdiği tablosunu görmeyi beklemiyordum.

Anılar mezarlığından kafasını kaldıran taze bir geçmiş, yabani bir ot gibi zihnimin içine dolanmıştı. Bu tablonun aynısı babamın çalışma odasında, oturduğu koltuğun hemen karşısında duruyordu. Onu izleyerek düşündüğü zamanları dün gibi hatırlıyordum. Dakikaları saatlere, saatleri özgürlüğe açan bu seyir, babam gülümseyerek oturduğu yerden kalkana dek sürerdi.

Kalbim acıdı, buna mani olamadım.

İçeri adım attım. Tüm tablolar silikleşmiş, Bulutların Üzerinde Yolculuk tablosu ise tüm odağım hâline gelmişti. Ressamın bu eserinde sisli bir hava tasvir edilmişti. Kayalıkların üzerinde sırtı dönük bir erkek vardı, bu figürün kendisi olduğunu savunanların aksine ben bu figürün onun ruhu olduğunu düşünüyordum. Orada duran bir beden değil, bir ruh, bir kaçış, bir infilaktı. Orada duran, bir ruhun bedenini terk edişinin sanatıydı. Eserlerinde insan kullanmamayı tercih eden bu ressamın bu eseri, babamın hep en sevdikleri arasında zirveyi korumuştu.

Kartal, içeri girip kapıyı yavaşça kapattı. Duvarın içine doğru gömülmüş şık bir kitaplığın üstünde tozlu, eskimiş sayfalarının sarı rengini net bir şekilde görebildiğim eski kitaplar vardı.

Başlığı duvara yaslanmış büyük bir yatağın sol kısmı da duvara dayalı duruyordu. Çift kişilik yatağının nevresimleri ona zıt düşecek şekilde beyaz ve temizdi. Kahverengi deri başlığa baktıktan sonra başlığı takip eden duvarda asılı duran bir diğer tablo dikkatimi çekti. Bu tablonun adını ya da onu çizen ressamın kim olduğunu bilmiyordum. Kahverengi, sarı ve yeşilin baskın şekilde kullanıldığı bu tabloda sonbaharı görmemek imkânsızdı ama ağaçlardaki ruh o kadar farklıydı ki, bir an bedenimin o tablonun içine hapsolduğunu düşündüm. Nefes alamaz gibi olunca bakışlarımı hızla tablodan ayırdım, ışıksız odanın içini biraz olsun dokunuşlarıyla renklendiren abajurun soluk turuncu renkli ışığı içeriyi aydınlatmayı başarmıştı.

Kartal hemen yatağının karşısında duran, tamamı aynadan oluşan büyük elbise dolabını işaret edip, “İstediğini al,” dedi.

“Ben kimsenin dolabını karıştırmam. Kafana göre bir şeyler ver,” dedim.

Gözlerini devirdiğine adımın Lavin olduğu kadar emindim ama ona bakmadım.

Kartal, elbise dolabının kapağını açarken, “Yatağa oturabilirsin, ısırmıyor,” dedi. Bana bakmadan söylediği bu cümlenin içindeki ima sönüktü, altımdaki kotun ıslak olmasına aldırış etmeden yatağın ucuna oturdum.

“Al,” dedi elindeki kahverengi kazağı bana doğru atarak. Kazak da tıpkı onun gibi kokuyordu. Çok geçmeden bir de eşofman attı üzerime. “Altındaki şeyden de kurtul. Dediğim gibi, bunlar senin olabilir, Lavinia.”

“Lavin,” diye mırıldandım gözlerimi ona değdirmeden.

“He, ondan.”

Odanın çıkışına yöneldiğini gördüm, benden teşekkür beklememesi iyi bir şeydi ama ben o kadar da kaba bir insan değildim. “Teşekkür ederim,” diye seslendim arkasından, sesim o kadar kısıktı ki, duyan biri bir suç işlediğim için mahcup olduğumu falan düşünebilirdi ama ben böyleydim, birilerinin bana yardım etmesine alışkın değildim. Ne diyeceğimi, nasıl davranacağımı kestiremiyordum.

Ya bir yabani kadar yırtıcı oluyordum ya da böyle sessizce boşluğu izliyordum. Ortam yoktu. Ya yakardım ya da boğardım. Hiçbir şekilde, hiç kimsenin ateşine su olmaz, suyunu kurutmak için ateş yakmazdım. Ya yanacaktı, ya boğulacaktı.

“Sıkıntı değil,” dedi.

Odadan çıktığında birkaç saniye kapıyı gözledikten sonra altımdaki ıslak kotu çıkarıp, nemli bacaklarıma ona ait eşofmanı geçirdim. Üstümdeki kazağı çıkardığımda beyaz sütyenin içinde savunmasız kalan bedenimi karanlık gölgelerden bile sakınıyordum. Bu evde bir adamla olmak beni biraz olsun kendimi kısıtlayıp, dikkat seviyesini yükseğe çekmeye teşvik etmişti.

Kapı aniden açılınca sırtım kapıya dönük olduğu için bir sorun yaşanmadı ama boğazımı acıtan tepkiyi yutmak, kalbimin daha hızlı çarpmasına sebebiyet verdi. Hızla üstüme onun bana verdiği kahverengi kazağı geçirdiğim sırada Kartal’ın tuhaf bir ses çıkardığını duyar gibi oldum. Arkama baktığımda başka bir yöne bakıyordu.

O an onunla göz göze geldik, sert bakışlarım onun yüzünü parçalayacak kadar yırtıcıydı. Kartal bir süre öylece yüzümü izledikten sonra, “Sırtındaki,” dedi kaşlarını çatarak. “Sırtındaki dövmeyi seviyor musun?”

Sırtımda, omuzlarıma doğru açılan kanatların varlığını hatırladığımda, bedenim bir küvet dolusu buzlu suyun içine batırılmış gibi donakaldım.

O kanatların çizimini bana hediye eden Kardelen’di, kanatların benim bir parçam olduğunu düşündüğü için bu dövmeyi yaptırmaya beni ikna etmişti. Omuzlarımın sızladığını, sırtımın ağır bir yükle büküldüğünü hissettim. Kaybın zehri, dövmenin boyasına damlamış, tenimin içine akıp benden bir parça hâline gelmişti.

“Evet,” dedim. “Seviyorum.”

Kartal’ın dudakları aralanacak gibi oldu, gözlerine yansıyan abajur ışığı bir şeyleri görmemi sağlayacak kadar aydınlık değildi. Özür dilemedi, hiçbir şey sormadı, yalnızca öylece yüzümü inceledi. Dövmeyi tam olarak görmüş müydü bilmiyordum, ne düşündüğünü de bilmiyordum ama bu dövmeyi tenime işleyen iğnelerin her biri tenime batarken benim elimi tutan kişi onun kardeşiydi.

Kardelen’in dövme sanatçısının kafasına çantasıyla vurarak, “Onun canını acıtıyorsun, göt!” dediğini hâlâ net bir şekilde hatırlıyordum. Sanki bunu zihnimin içinde tekrar eden kişi Kardelen’di.

İçimde tazecik kalmayı, hep kanayan bir yara olmayı o istiyordu.

“Yine daldım, bir anda girdim, kusura bakma.” Durdu. “Senin için bir anlamı var mı?” Kartal’ın sorusunu taşıyan sesine bulaşan durgunluk beni şaşırttı.

“Kanat işte,” dedim. “Bana onun hediyesi.”

Burnundan aldığı derin nefesin sesini dinledim. Bakışları bir süre yüzümü inceledi, ardından gözlerini bir kez kırpıp, “Bugün burada yat,” dedi sessizce. “Yarın odanın kapısını hallederiz.”

“Peki sen nerede yatacaksın?”

“Ben yatmayacağım,” dedi bakışlarını benden uzaklaştırıp boşluğa çevirerek. “Zaten kullandığım bir şey değil bu yatak, rahatına bak.”

Tepkilerinin aniden değişmiş olduğu gerçeğini fark etmemek imkânsızdı, yine de üstünde durmamaya çalıştım. Islak kıyafetlerimi bir köşeye bıraktıktan sonra onun odasından çıkıp mutfağa yöneldim. Karnım açtı, başımdaki ağrı şakaklarıma, gözlerimin içine vuruyordu. Tam yağlı sütü buzdolabından çıkardıktan sonra buzdolabının kapağını kalçamla iterek kapattım. Işığı açmaya gerek yoktu, sokak lambalarının ışığı mutfağı aydınlatıyordu ve bu loş ortam, baş ağrım için daha çekilir bir zemin hazırlamıştı. Sütü tezgâha koyduktan sonra mutfak dolaplarını karıştırmaya başladım. Açılırken gıcırdayan mutfak dolaplarının seslerini duyduğuna emindim. Mısır gevreğini bulduktan sonra bir kâse çıkardım ve mısır gevreğinin içine süt döküp karnımı doyurmak için masaya oturdum.

Sütün içinde yüzen şeylerin üstüne kaşıkla basıp onları ezerken iştahım yerini bir boşluğa bırakmaya başlamıştı. Düşünceler fazlalaştığında ve bir şeyler çekilemez boyuta ulaştığında neden iştahımızın üstüne limon sıkılıyordu ki sanki? Sanki bir lokma yemek yesem, on lokma kan kusacaktım.

Kâseyi yıkayıp yerine kapatmam ve dişlerimi fırçalayıp odaya geçmem yalnızca yarım saatimi aldı. Yatağa yavaşça yerleşip beyaz yorganı karnıma kadar çektikten sonra gözlerimi tavana diktim. Yatakta Kartal’ın kokusu vardı, sanki yanımda duruyormuş gibi tuhaf hissettiren bu ağır kokuyu solumak istemesem de bu kokunun verdiği his çok başkaydı. Nedenini merak etmiyordum, belki de ıslak kokuları sevmemle alakalıydı, bilmiyordum. Kardelen’in üzerine yağmur yağmış ıslak yaprak gibi koktuğunu hatırlıyordum.

Kokusu sanki ilelebet benimle olacaktı, o kokuyu unutmamın imkânı yoktu.

Gözlerim ağırlaşmaya başladığında yastığa biraz daha sokuldum, yastığa sinmiş yağmur sonrası ıslak toprak kokusunu içime doldurdum. Yağmur ve toprak… Bu kokunun yalnızca huzura gebe olduğunu düşünürdüm ama öyle değildi. Bu kokuda ölümün gölgesi, kederin uzun kara gölgeli dalları, ölümün beyaz fiskesi vardı.

Yanağımı tamamen yastığa gömdüm, kokuyu biraz daha derinime, ta içime doğru soludum. Yastığın içinde bir dünya, o dünyanın duvarlarında benim kanım vardı sanki. Kendini ziyan eden bu derin kokunun sahibi içeride içki içiyordu, bunu biliyordum.

Her şey yerli yerinde gibi görünse de aslında her şey darmadağındı.

Gözlerimin önüne bir perde indi, artık her yer bembeyazdı.

Beyaz, benim karanlığımdı. Beyaz, zihnime çöken karanlık, avuçlarımı ıslatan kandı. Ateşin kaynağına dikkatle bakan pervanenin sonu bir adım kadar yakındı, o adımı atacağını biliyordum.

Kirpiklerim ağırlaştı, kokusunun sesini dinledim, bana bir şeyler söylüyordu. Benliğim bir ölünün damarlarından çekilen, soğumaya hazır kan gibi çekildi. Ürperdim. 

Uyku, bir koku kadar uzağımda mıydı?

💫

Gözlerimin üstünde tonlarca ağırlık var gibiydi, kirpiklerimi aralayamıyordum. Hâlâ geceydi, sokak lambasının ışığı yüzüme düşüyordu ve geceyi hissedebiliyordum.

Ellerim buz gibiydi, üstümdeki yorganı dizime kadar ittiğim için üşüyordum ama yorganı üstüme çekecek hâlim yoktu. Üşümek sorun değildi, bu yorgunluğu bu çarşaflara biraz daha akıtabilmek istiyordum. Çenemin titrediğini hissettim, buna karşılık olarak ayak parmaklarımı kıvırdım. Gecenin içinde bir gölge devleşiyor, üstüme yıkılıyordu. Sokak lambasının ışığı yüzümden silindi, yüzüm siyah bir gölgenin buyruğuyla karanlığa gömüldü. Yumuşak bir his boynumdan başlayarak karnıma kadar yürüdü, üşümek bu kadar tuhaf hissettirebilir miydi?

Farklı bir nefesin varlığını hissettim.

Gözlerimi aralamak istedim ama yapamadım. Bir yanım şu an güvende olduğumu hissediyordu, diğer yanım bıçaklarını kavramak için iki adım gerilemişti.

Biri dizlerimin üstünde duran yorgana dokundu, kaşlarım çatıldı ama tepkim bu kadarla sınırlı kaldı. Yorgan yavaşça bedenime sürtünmeye başladı, önce dizlerimin tamamını, ardından kasıklarımı ve karnımı yutup içine aldı. Göğsüme kadar örtüldüğümde, sıcaklık yavaşça tenimi okşadı ve ılık bir nefes, yüzümün camını buğulandırdı. Kirpiklerim nefesin varlığıyla titredi, dudaklarımdan tuhaf bir homurtu döküldü, gölge artık yüzümü tamamen örtüyordu.

Bir süre o gölge, yüzümde öylece asılı durdu, gölgenin soluğu ılık bir sonbahar rüzgârı gibi yüzümü okşuyordu.

Buz gibi parmaklar alnıma dokundu, bunu net bir şekilde hissettim. Eli, tıpkı bir cesedin eli gibi soğuktu, buzdan parmakları mı vardı?

Rüya mı görüyordum? Ürperdim, kafamı çevirmek istediğimde sıcak nefesin sahibinin tuhaf bir ses çıkardığını işitir gibi oldum. Alnıma düşen bir tel saçı yavaşça geriye ittiğinde alnım o saçın hafif ağırlığının kalkmasıyla üstünden büyük bir yük alınmış gibi rahatladı. Soğuk parmaklar bir süre alnımın üstünde durdu.

“Kanatlarını sevdin mi?”

Bu ses tanıdıktı, sorduğu soruyu zihnimin bankasına yatırdım ama tepki veremedim.

“Uyu, Bal Gözlü.”

Uyu bal gözlüm, ninni.

Zihnimde iki farklı adamın sesi büyüdü, yuvarlandı, göğsüme akıp kalbime dağıldı.

Ertesi sabah uyandığımda rahat bir uyku çektiğim için kendime şaşırıyordum. Bu her nedense bir şeylere ihanet etmişim gibi hissettirmişti. Sabah uyandığımda bana ait odanın kapısı çoktan açıldığı için duşumu aldıktan sonra kendime ait bir şeyler giyebilmiştim.

Kartal’ın kazağını yatağının üzerinde bırakmıştım, her ne kadar onun benim olabileceğini söylese de olmazdı, isterse o kazağı atabilirdi, umurumda değildi.

Dans akademisine gitmeden önce tam adının Yunus Emre olduğunu öğrendiğim adam eve uğramıştı, Kartal ile bir şeyler konuşurlarken onları dinlemek yerine balkonda sigara içmiştim. Okula giderken iki yere uğramıştık, Kartal birkaç kâğıt destesini arabanın arka koltuğuna fırlatırken benimle hiç muhatap olmadı.

Deri ceketinin iç cebinden bir zarf çıkarıp bana uzatırken hava kapalıydı ama yağmur yağmıyordu. Bana uzattığı beyaz zarfı alıp yüzüme düşen saç telini kulağımın arkasına ittim.

“Bu ne?”

“Aç,” dedi sadece.

Zarfı açıp içindekileri çıkardım. Fotoğraf desteleri. İlk fotoğrafta siyah saçları omuzlarından akan beyaz tenli bir kadın vardı. Siyah kotu zayıf bacaklarını saramamış, bol duruyordu. Yeşil kazağının önü ıslaktı, siyah spor çantasını omzuna gelişigüzel asmıştı. Gözünün altındaki mor halkalar fotoğraf uzaktan çekildiği hâlde net bir şekilde seçiliyordu. Kaşlarım çatıldı.

“Gökçe?” dedim sorar gibi, bakışlarım hâlâ fotoğraftaki kadındaydı.

“Evet,” dedi.

“Okulda hiç denk gelmedim,” diye mırıldandım.

“Hayalet gibi olduğu için olabilir mi? Yunus yalnızca yarım saat içinde onun hakkında ne var ne yok öğrenmiş gibi görünüyor.” Çenesiyle diğer fotoğraf karelerini işaret etti. “Bu en yeni fotoğrafı, diğerleri eski fotoğrafları. Onun yüzünü ezberle, iki saat sonra üçüncü salonda dersi olacak, salondan çıktığında kızlar tuvaletine gidecek çünkü soyunma odasında giyinmiyor, vücudunun her yeri delim deşik olduğu için kendini göstermeyi sevmiyormuş.”

“Tuvalette onu bekliyor olacağım öyleyse,” dedim. “Kaçıncı kattaki tuvalette giyiniyormuş?”

“Zemin kat.”

Başımı yavaşça sallayarak, “Kabinlerden birine girip sahte bir telefon görüşmesi yapayım diyorum,” dediğimde bana yan gözle baktı.

“Saçmalamaman için telefonun diğer ucundaki ben olacaksam, olur.”

İlk araya saptığında ona cins cins baktım. “Aptal değilim,” dedim mizahtan uzak bir sesle.

“Öyle diyorsan.”

Kartal’a boş boş bakıp kızın fotoğraflarını incelemeye devam ettim. Birkaç fotoğrafında hayat dolu gibi görünse de fotoğrafların genelindeki ifadesi ürkütücüydü. Yorgun, bakımsız, bir şeylerden ümidi kesmiş gibiydi. Umut, sanki onun için yalnızca bir isim, içi boş bir kelimeydi. Kaybolmuş bir kadına bakıyormuşum gibi hissettim.

“Sence bu kız bizi bir şeylere götürebilir mi?” diye sordum.

“Denemeye değer,” dedi tehlike barındıran sesiyle.

“Doğru.”

Araba okulun önünde durduğunda elimdeki fotoğraf destelerini zarfın içine koyup arka koltuğa attım. Kartal, göz ucuyla bahçeye baktıktan sonra zehirli bakışlarını bana çevirdi ama bir şey söylemedi. Alt dudağını diliyle ıslattıktan sonra gözlerini benden uzaklaştırıp kapıya uzandı. Arabadan çıktığında soğuk tüm şiddetiyle açılan kapıdan içeri doluşmuştu. Bedenim ürperdi, okula doğru yürürken sessizdik.

Zaman bizden yanaydı, hızlı akmıştı. Gözlerim uzun süre Kartal’ın bahsettiği salonun kapısında dolaştı. Dersliğin içinde olduğunu biliyordum, çıkmasına yaklaşık on dakika vardı. Ağır adımlarla kızlar tuvaletine doğru yürürken, Kartal’ın şu an hangi cehennemde olduğunu bilmiyordum. Kızlar tuvaletine girdiğimde cebimdeki telefonu çıkarıp ekrana baktım, az kalmıştı.

Zaman gittikçe daralıyordu, birazdan burada olacaktı, onunla aynı havayı soluyacaktım.

Kabinlerden birinin kapısını açtım, birkaç dakika açık kabin kapısının önünde dikildikten sonra kabinin içine girip, kapıyı hafif aralık bırakarak klozetin kapağını kapatıp üstüne oturdum. Bağdaş kurarak oturduğum için kimse ayaklarımı göremiyordu ama zaten tuvalet şu an bomboştu.

Kapı aralandığı an, kabin kapısının aralığından göz ucuyla dışarı baktım. Bu oydu. Siyah saçlarını ensesinin altından atkuyruğu şeklinde toplamıştı. Beyaz boynu terli ve kıpkırmızıydı. Beline bağladığı siyah ceketi çözüp lavabo tezgâhına koydu, sonra avuçlarını da lavabo tezgâhının kenarlarına yerleştirip aynaya dikkatle baktı. Yavaşça kabin kapısını kapatıp Kartal’ı arayarak telefonu kulağıma dayadım.

Başlama zamanıydı.

İkinci çalışta Kartal telefonu açtı.

“Geldi mi?”